Dinmez Er Şiirleri - Şair Dinmez Er

Mısralar tükeniyor, bitiyor heceler
Bir türlü sensizliğe alışamayan geceler
Sarılarla işgal ediliyor her gün hazan
Gündüzüm, gecem, her günüm, her dem
Ruhumda aman vermeyen güz sancıları
Gözlerim kör olsun, dilim, gönlüm lâl

Haberci

Azrail ile kol kola yola çıkacağım bir gün,
Aşk öldürür diye tezler yazılacak,
Gözler görebilecek sessizliği,
Çığlıklar elle tutulacak,

“Özgürsün, mavi kanatlarını açmış gökyüzü
Beyaz düşlerinin ülkesine uçabilirsin artık”

Mevsimlerden hangisi
Günlerden ne?
O biliyor, ıslanmış gözleri

Yazı yazmayı ben aynalarda öğrendim.
Konuşmayı radyodan “devamı yarınlarda”
İlk şiirlerimi sarı defter yapraklarına yazdım.
Sevmeyi karanlık sokakların köşe başlarında
Kanın tadını ilk dudaklarından tattım.

Söylenemeyeni
Haykıramıyorsam
Dahi yazamıyorsam
Ben şair değilim ki,
Ben şair olamam ki!

İçten içe çürüyen
Ömür, her gün biraz daha tükenen
Yokluklar, acılar, hasretler içinde
Akıl baştan gitti
Kaçıncı kez can verdi yaşayan kadavra
Suçlamıyorum kimse mesul değil

Kök saldı ayaklarım duraklarda
Halime bakıp, geçip gidiyor otobüsler
Martılar yardım çağırıyor çığlıklarla
Giysiler içinde çırılçıplağım acılar caba
Çok sevdiğin değil miydim bir zamanlar
Sabahları severken gecelere ram oldum

Yaz kış demedim, aradım durdum ben / neyi?
Bilemedim, bulamadım nedendi? / o şeyi!
Deşmeyin iflah olmaz kanayan yarayı
Açık ettirmeyin bana içimdeki gizli, saklıyı
Ben yürüyorum hayat telaşla önümden gidiyor
Koşsam da boş, yetişemem ırmak olmuş akıyor

Çorak bir toprağım,
Issız tozlu bir patika.
Kolları kırılmış dertli kavak.
Esip gürleyerek yükselmiş göğe doğru.
Müptela olduğu derde tabip arayacak.
Es bakalım es hadi buldun bir garip aşık.

Yürek sıkıntısı ensemde celladın nefesi sanki
Boğazıma sarılır bir alev topu yalar yüzümü
Üstümde asılı duran sonsuz maviliğe
Yalvararak bakar biçare gözlerim.
Dindir yürek sıkıntımı, söndür şu yangınımı