Dinmez Er Şiirleri - Şair Dinmez Er

Bir güzele gönül verdim aman
Vazgeç gönlüm desem
Bilmem gönül beni dinler mi ki?
Unut onu gönlüm desem
Delice akan seldir gönül
Unutur mu acep bilemem ki?

Şair biraz uçuk, kaçık da olsa
Akıl şirazesinden çıkmamalı
Ne yapmalı?
Hayatına dışarıdan biri gibi bakmalı
Kendine yabancılaşıyor git gide insan
O artık kendi değil bir yabancı, başkası

Gurbet ellerde sensiz yapamıyorum
Sana ait anılar aç kurtlar gibi
Yiyip bitirecekler beni
Aklımdan çıkaramıyorum buğulu gözlerini
Dudağını büküp masum çocuksu bakışlarını
Uzaklardan bir ışık gibi süzüleceğim

masum bir öpücükle başlamıştı
adı aşk
sevildim sandığım çılgınlık
o ki, beni diyardan diyara savuran
maceraya doyuran,
günlerden arda kalanlar

Bir umutla ufukta gözler
Gelmeyecek olanı bekler
Ne saz, ne mey, ne şiir
İlle de sen ve illâki sen

1-
Seversin doğa yürüyüşlerini bilirim
Dağların yamaçlarında,
Deryanın tam ortasında
Tırmanışlarında dar, taşlı patikaların
Her hangi bir yerde bir anda

Yıkamış kaldırımları sabıkalı geceler izleri silmiş
ayaklanan şehrin sesine baş ağrısıyla uyanıyorum
bugün, benim dediğin ne varsa bende hepsini al ve git
bu aşkın alfabesini okumuştum kaçamak sözlerinden
gönül bahçeme diktiğin yalan çiçeklerini sök öyle git
timsahlara özgü gurur incinmesi döktüğün göz yaşları

ben hiç bahar görmedim
haziran, temmuz, ağustos
günler gibi saymadım ayları
yazları ben yaşamadım
hazanda kırıldı dallarım
sarardı, savruldu yapraklarım

Bir ahu gördüm başında kardelenlerden taç
Göğsünde kar beyazı güller açmış

Sen mi çok uzaklara gittin
Ben düşlerin ötesinde mi kaldım?
Sancılı gece nöbetlerinin habercisi,

en etkili silahınmış senin
duyguları sömürmek
toydum kandım baygın bakışlarına
utangaç tavırlarına
yandığımın ispatıydı sana vuruluşum
ne kimseler gördü