Dinmez Er Şiirleri - Şair Dinmez Er

Ben aykırı adamın biriyim;
Ne müzik dinler, ne de şarkı söylerim.
Hiç sevmem hayvanları ve çiçekleri,
Meyhaneleri mesken tutmuş bir divaneyim.

Deva bulmaz bir bencilin tekiyim ben;

Her gece gibi bu gecede hasretin doluyor odama
Alışıyor insan çaresiz şafağın geç kalmasına
Kimin gücü yeter ki, şairi susturmaya
Çoğalsa da, kararsa da hüznün bulutları
Ebabil kuşlarını vuran avcılara bütün öfkesi
Nedendir isyanların renginin kızıl ötesi oluşu

Gözlerin deniz
yosun kokuyor saçların
mavi-yeşil güzel,
gözlerinden yakamozlar akıyor
laciverte dönmüş sulara
cehennem sıcağı bir gece de

Dil söylemez olur, gizliden gözler konuşunca.
Titrer hazan yaprakları gibi, eller buluşunca.
Yar yoksa yanında gün geçmez,geceler bitmez.
İnsan, insan olmaz aşk meyvesin tatmayınca.

sen iste o güneşe bin kez bakarım ben
o deli rüzgardan milyon nefes çekerim,
içime senin için...
sen varsan, masamda rakının yerini
şarabın en kırmızısı alırdı
ekmeğe katık ederdik hüznü

Bir güzele gönül verdim aman
Vazgeç gönlüm desem
Bilmem gönül beni dinler mi ki?
Unut onu gönlüm desem
Delice akan seldir gönül
Unutur mu acep bilemem ki?

Şair biraz uçuk, kaçık da olsa
Akıl şirazesinden çıkmamalı
Ne yapmalı?
Hayatına dışarıdan biri gibi bakmalı
Kendine yabancılaşıyor git gide insan
O artık kendi değil bir yabancı, başkası

Gurbet ellerde sensiz yapamıyorum
Sana ait anılar aç kurtlar gibi
Yiyip bitirecekler beni
Aklımdan çıkaramıyorum buğulu gözlerini
Dudağını büküp masum çocuksu bakışlarını
Uzaklardan bir ışık gibi süzüleceğim

masum bir öpücükle başlamıştı
adı aşk
sevildim sandığım çılgınlık
o ki, beni diyardan diyara savuran
maceraya doyuran,
günlerden arda kalanlar

Bir umutla ufukta gözler
Gelmeyecek olanı bekler
Ne saz, ne mey, ne şiir
İlle de sen ve illâki sen