Destan Özden Şiirleri - Şair Destan Özden

Özlüyoruz Kazım sizleri;
Adam gibi adamları
Ahme'di Yılmaz'ı Nazım'ı Cemal'i
Turgut'u Neşat'ı çok özlüyoruz
Siz gideli; bizi bizden alıp,
Aşk'a sevgiye, kardeşliğe, götürecek;

İşte gidiyorum
Bindim bir trene, rast gele yüreğim
İçim bir vagon boşluğu
Bir dervişin, umut heybesinde yitirdim seni
Göğsümde saklıyorum, bir dirhem kokunu
Dokunamıyorum, öpemiyorum,

Rıhtımda bekleyen bir kadın sülieti
Bakışı ile gülüşü, sevdanın şiir mısrası
Balıkçı kayığı gözleri
Rast gele açılıyor maviye
Rıhtıma çarpar dalgalar
Nemlenmiş kirpikleri.

Roza; bugün içime işliyor, martıların sesi
Başındaki oya'da toplamışsın
Bütün coğrafyaların renklerini
Yedi tepe istanbul gözlerin
Dilindeki türkü sabıkalı
Bakışların galatada, yağmurlu bir cumartesi

Seni görmeyeli, çekilmez bir haldeyim
Ruhum bedenime aykırı
Bir asilik, bir isyanım kendime
Karanlık bir coğrafa gibiyim
Faili meçhul cinayetler yazıyorum kendime
Ölü, ve yaralı, topluyorum kendimi

Senin insanlığını öldüren
Kötü duyguları çıkar, göğüs kafesinden
Ruhunu müziğe hibe et
Doğmamış bir çocuk filizlensin
Her bir notada,
İçinde taze bir vicdan yeşersin..

Oralarda şimdi akşam üstü
Paydos saati, gri bir fabrikanın önünde,
Saçlarını topluyorsun, bu bir sevda türüsü
Yüzünde ki tebessüm, yorgun bir işçi espirisi
Hatırlıyor musun, saçlarını ördüğüm günleri
Şimdi saat farkı var aramızda

Barut kokusu umutlar.
Heybem'de, azı ben, coğu senim ben
Bir isyan havası
Ayrılığa yardım ve yataklıktan
Sabıkalıdır türküler
Gitme;

Dalgalar durgun, sahile küs bir hava
Gün batımı hüzünlü
Eylülün ortasındayız galiba
Coğrafyam gibi seni düşünüyorum
Nasılda yüreğimde, dem tutuyorsun
Bir görsen;

Biz seninle, hayalleri kurşuna dizilmiş
Sürgün bir hayatın, coğrafyası yırtık
Birleşmez parçalarıyız
Ben yaralı
Sen yarasız
Olması imkansız