Mavi bir gülüş,
kırılmış aynaları sırlayan,
temelsiz enkazlardan
“Ben buradayım!” diye bağıran
mavi bir gülüş...
Dikensiz güller mona.
Rengârenk, çatılara saran
dikensiz güller...
İçinde sadece güllerin olduğu dünyada
yaşamayı kim istemezdi ki?
Güller Mona, güller senden yana.
Güllerin rengi beyaz,
gecenin rengi benden yana.
Güllerin rengi kızıl,
ateşinin koru benden yana.
Bir geliş var şimdi...
Adı hüzne yakıştırılan,
solacak yaprakların sarı müjdecisi diye.
Gelişin içimde sancılı bir muson başlangıcı.
Göğün dikiş yerlerinden sızıyor kara bir ışık,
Sağır zamanların üzengisinde kırılan bir ses...
Birkaç satır, kırılmış bir hatır gibi,
Sağır kulakların örslerinde dövülür.
Boşlukta çırpınan bir gölge
Küsmedim hiç kimseye.
Vazgeçmedim de hiçbir şeyden.
Ama içimden taşmıyor o eski coşku:
Elim cebimde, dilimdeki nakaratla,
sokaklara karışmak.
Elinde kalemiyle, dokunduğu her çizgi
çiçek açan bir ressam gibisin bende.
Dün göğümde bir buluta değdin,
mevsimi değildi oysa;
çöllerime yağmur yağıp, sahrada bir gül açtırdı.
Bir rüzgâr eser,
ve iki ruh, aynı sessizlikte titreşir.
Adı konmamış bir bağ kurulur düşsel.
Ne gözün gördüğüyle başlar bu bağ,
ne de bedenin yankısıyla.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!