Dağlar Özügüç Şiirleri - Şair Dağlar Özügüç

Akşam yürüdük seninle
Şu kadim şehrin boş sokaklarında
Bak bu şehre neler olmuş
Güzel olan her şey sanki kaybolmuş
Evler boşalmış ocaklar sönmüş
Başı dik çatıların omzu düşmüş

Gözlerinden süzülen o izler
Nergizden kurumuş damlalar
Onlar hayatın bir başka yanıdırlar
Sil artık o güzel buğulu gözlerini
Gözyaşına bir daha gerek kalmasın
Hasreti boynu bükük yare en güzel

Bastırılmış duyguların nihai sorunu ahtır
Kadersizlerin yaşadığı hüzünün özü ayrılıktır
Bülbül gibi ahuzar eden sevene yazıktır
Her yaşayan aşığı sağ sanma

Zemheri ayazı vurdu ruhuma,
Üşüdüm;
Sığınmak için verilen barınağa
Sensiz haram dedim girmedim
Sevilmekten nedense korktum
Sevmeye de hep candan inandım

Bütün çiçekleri koparsalar ne yazar?
Memlekete yine bahar gümbür gümbür gelir
Gökyüzü güneşini esirgemez çiçeklerden
Göklerin hakimine nasibini yerde ayıran düzen
İlgisine mazhar olmaz mı? Suda yüzen yerde sürünen
Dağların yanında ovalar ovaların koynunda

Ne zaman yeni sevdalara
Yelken açmak istesem
Kesiyorlar aniden rüzgarlarımı
Biraz muhabbet arasam
Yanlızlık bırakmıyor yakamı
Yalnızlığa arkadaş mı olsam?

Ah bir bilseydim vefasızlığını
Hiç boşa harcar mıydım?
Ömrümün o güzide yalnızlığını
Ne olurdu yani sende beni
Şu dünyada boynu bükük
Bir garip yaprak saysaydın

Sadece güneşli günlere bakıp yürürsen
Hedefin epey gerisinde kalırsın
Tekne limana geldi şimdi güvende
Bütün mesele halloldu mu şimdi?
Teknenin dalgalardan yediği tokat ne olacak?

Nisyan bir insan davranışıdır
Zaman gelir insan çok şeyi unutur
Sevdiklerini bile unuttuğu olur
Bu yüzden hatıralar sevene son umuttur
Kıymetli olan şeyler en güzel yerinde biter
Sevda en güzel yerinde

Sen bana böyle bakınca hatırlıyorum
Bir zamanlar bir hiç uğruna
Arkamda bıraktığım gözü yaşlı
Vefalı dostlarımın olduğunu
Onlarla kayalıklarda oturduğumu
Balıktan oltadan konuştuğumu