Cevat Çeştepe Şiirleri - Şair Cevat Çeştepe

her şey gibi renkler de
renk olmaktan çıkıyor
uzaklara gittikçe.
uzaklarda her şey
hiç bir şey oluyor.
sadece hasretler

bir sabah kalkıp
en erkenden,
tırmanıp diğerine
bulduğum ilk yelkenden
en üsttekine derken
daha yüksektekine

farkında mısın hep böyle batar,
yorgun günlerde akşam güneşi
önce karşındaki dört duvarın döner,
alacadan batık sarıya rengi
oturduğun koltuğa dökülür,
tiryaki bir sigaranın son külü

güneş alıp başını,
gitmeye koyulduğu zaman.
balıketi bir keyif açmaya başlar
içinin derinliklerinde.
rüzgar alnına şöyle bir dokunur ufaktan.
sen önce bir öpücük kondurursun

bir sokak kedisini aldım evime
şimdi okuma-yazma öğretiyorum ona.
küçükken bize anlatamadıkları ne varsa
çağla yeşili gözlerinin içine baka baka
öğreteceğim bıkmadan usanmadan.
tırnaklarıyla buğulu camlara

yağmur akıyor bulutlarımdan
sen sancılarında bakire bir telaş
bütün kaçışlara dünden hazırız
satın alınamayacak gezegenlere koşuyoruz
zembilimizde boş hava.
soluk alamıyoruz.

sakladım seninle ilgili ne varsa.
numaraları birbirine karışmış
kitap sayfalarına.
yaramaz çocukluklar yaptım.
bütün satırları başka renklerde
çocukça boyadım.

artık süt kokusunda değil,
rakı kıvamında nefesim.
büyüdüm yani.
ellerin kavga yerinin ortasında.
kıymetli taşların;
nasıl yuvarlandığını mazgallara,

ebruli saltanatlar gibi başlayan bir oyundu
eski zaman zemherilerinden kalma farklı bir kokuydu
iki kişilik,
içinde belki bir uzak yada başka bir şey saklıyordu.

denizlerin taşan köpüklerini içinde taşıyordu

kainatın yaradılış öyküsünü yaşarım.
içinde sadece ben olan.
kimseleri yanıma yaklaştırmam.
saçlarım uçar rüzgarlarda
bana bir tel bırakmadan
kaybolur gider,