Celal Bahar Şiirleri - Şair Celal Bahar

İkimizde çok acı çekiyorduk.
Ben sevilmeden sevdiğim için,
O, sevmeden sevildiği için,
Ama ben sevmekten vazgeçemiyordum,
O, sevilmekten.
Çünkü ben sevmeyi seviyordum,

Utan gönlüm;
Anlaşılmadığın için değil,
Anlatamadığın için utan.
Aşkın hakkını veremediğin,
Kerem kadar olamadığın için utan.
Dağları delemediğin,

Sevilmek sana,
Sevmek bana yakışıyordu.
Çektirmek sana,
Sabretmek bana düşüyordu.
Çünkü kader böyle diyordu.
Sen sevilecek ben sevecektim.

Her şey sevince güzel,
Sevdiğinden gelince güzel.
Gönül verdim diye övünme,
Gönlünü alan olunca güzel.

Yüzüne bakmadığıma bakıp
Artık sevmediğimi söylemiş.
Sanki bir an olsun gözleri.
Gözümün önünden gitmiş.

Bir gün gideceğimi bile bile,
Sevmeseydin diyorsun da,
Sanki sen öleceğini bile bile,
Yaşamaktan vazgeçebiliyor musun?

Varlığına ihtiyaç duymayanı
Yokluğunda gözü dolmayanı,
Aramayanı sormayanı,
Sevme gönül sevme,
Sende huzur bulmayanı,

Sevmek benim, sevilmek senin kaderin,
Yanmak benim, yakmak senin kısmetin,
Gece benim, gündüz senindir,
Dert bende, derman sendedir,

Görüyorsun ya sevgili biz ayrılamayız,

Sanki ben çok meraklıydım,
Sana gönül vermeye.
Sanki can atıyordum,
Al bu can senin demeye.
Sanıyor musun ki;
Her önüme geleni seviyordum.

Ne çıkar sen yanımda olmasan…
Kalbim zaten seninle değil mi?
Benim için beynamaz demişler,
Sevmek en büyük ibadet değil mi?

Ne çıkar ellerini tutmasam,