Celal Bahar Şiirleri - Şair Celal Bahar

Senden giderken biraz uzaklaştığımda,
Aşkta gurur olmaz deyip dönüyordum.
Oysa dönerken attığım her adımda,
Gurur değil onurmuş tükenen bilmiyordum...

Kapı kapı dolaşıp seni aradığımda,

Sana aşkı anlatmaktan,
Beni anlayacağını sanmaktan,
Mutluluğu sende aramaktan,
Ama bulamamaktan yoruldum.

Üzülme...
Sana sevgim hala çok.
Lakin bilesin ki;
Artık gelmeye vaktim yok.
Yanlış anlama,
Yollar uzak olduğundan değil,

Koşarken yorulmazmış insan.
Senden köşe bucak kaçarken öğrendim.
Bakarken yorulmazmış seven,
Gözlerimi kapadığımda hep seni görünce öğrendim.
Sevgiliye gitmek değilmiş zor olan,
Sevgiliden giderken dizlerim tutmayınca öğrendim.

Yorulur insan...
Ya konuşmaktan ya susmaktan,
Ya acıkmaktan ya susamaktan.
Ya emin olmaktan ya sanmaktan.
Ya inanmaktan ya da kanmaktan.
Bir şekilde yorulur insan,

Her geçen gün;
Biraz daha düşüyorsun yükseklerden,
Biraz daha yitiriyorsun güzelliklerinden,
Sen kaybettikçe sendeki seni,
Başkaları işgal ediyor taşıdığın o bedeni.
Ve sen her geçen gün,

Hiçbir şey karanlık yüreğinde,
Kendimi aramak kadar zor değildi.
Ve hiçbir yük yorgun yüreğimde,
Seni taşımak kadar ağır değildi...

Yüreğimde gizlemişim seni.
Üzerinde bana ait olmayan,
Ne kadar koku varsa,
Kendi ellerimle silmişim.
Kimlerin teni değmişse tenine,
Gözlerimdeki yaşlarla yıkamışım.

Dokunma; yüreğimde kanayan yara değil yardır.
O yari kalbimden kanatarak atanın bir bildiği vardır.
Karışma; et tırnaktan ayrılıyor acılarım ondandır,
Ok, saplandığı gibi çıkmıyor, ucunda sivri bir demir vardır...
***
Dokunma; gözlerimden akan yaş değil yardır.

Hiç bir talan böyle yağma görmedi,
Kimse beni böyle enkaza çevirmedi.
Yaktı, yıktı, kalanlarımı da savurdu.
Son darbeyi ise tam kalbinden vurdu.
Sandım ki onu seven ben değilmişim.
Sandım ki ona ne kötülükler etmişim.