Celal Bahar Şiirleri - Şair Celal Bahar

Yoruldum git diyorsun tamam da,
Elimden tutarak çıkamadığın dağa,
Yalnızken nasıl tırmanacaksın.
Vazgeçtim demiyorsun anladım da,
Varlığımda dayanamadığın bu ayaza,
Yokluğumda nasıl dayanacaksın.

Bunca yıldan sonra;
Sanmam artık;
Sen de beni sevesin,
Sanmam ki özleyesin,
Bekleyesin gel diyesin.
Benim seni istediğim gibi,

En zoru da ne biliyor musun?
Yaklaştıkça uzaklaşıyor.
Uzaklaştım sandığın anda ise,
Hayaliyle kucaklaşıyorsun.
Gözünü kapayınca karşında buluyor,
Açtığında ise;

Bir şey vardı,
Adına güven dediğim.
Ne yazık kimse kalmadı,
Ardımda güvendiğim...
Yalanmış...
Dünya dediğin,

Yanında emekliyordum.
Sakın kalkma gider diyordum.
Lakin sen gittin ve ben yürüdüm.
Anladım ki yokluğunda hemen büyüdüm...
***
Yanında sevinçten ağlıyordum,

Yazık ki yokmuş kıymetim.
Zaten bu yüzden kopmakta kıyametim.
Anladım ki yokmuş değerim.
Bu sebepten her zulme boyun eğerim.
Vaktiyle neyim var neyim yoksa,
Hepsini sana verdim.

Demek bitti öyle mi?
Artık sen yok musun?
Yani bir daha olmayacak mısın?
Başımı dizine koymayacak mısın?

Demek güneş battı öylemi?

Artık yoksun...
Ve ben hiç olmadığım kadar özgürüm.
Olmadığın için artık bana kızamazsın,
Ellerini benden çekemezsin,
Sevmediğini söyleyemezsin mesela,
Beni kendinden itemezsin,

Bir türlü anlamıyorum sevgili;
Madem hiç yoksun koca şehirde,
Nasıl böyle çoksun şu küçük kalpte.
Madem kimse bilmiyor yerin yurdun nerede,
Ben nasıl görürüm seni, baktığım her yerde.
***

Yoktum ben...
Ne içeride ne dışarıda.
Olmadım hiç,
Ne orda ne başka diyarda.
Görmedi kimseler beni,
Ne düzde ne bayırda.