Celal Bahar Şiirleri - Şair Celal Bahar

Kızıyorum işte kendime...
Diyorum ki bir daha sevgi dilenmek yok.
Diyorum ki bir daha bir şey istemek yok.
Geçiyorum aynanın karşısına,
Bağırıyorum kendi kendime,
Beklemek yok diyorum,

Aşıksan, yaralıysan adını anmayacaksın.
Yalnız bir odaya kapanmayacak,
Düşündükçe iyi olacağını sanmayacaksın.
Olmazsın çünkü,
Aksine göz pınarlarından yaşlar akar.
Kapkara bulutlar üzerine çöker,

Ne zaman mutsuz olsa,
Gelip mutluluğumu çalıyordu.
Canı sağ olsun,
Sorun değil de,
Başkası da ondan çalıyordu.
Sonuç mu;

Sevdası ne kadar büyürse,
Kendisi o kadar küçülürmüş insan.
Hasreti ne kadar çoğalırsa,
Kendisi o kadar azalırmış insan.

Gün gelip ortalıktan kaybolur,

Aşkımın en büyük şahidi gözlerim,
Ağla ne olur,
Islat, sula kalbimdeki sevdayı,
Haykıra haykıra ağla, sağanak gibi ağla.
Durma ne olur anlat sevgiliye olan hasreti.

Ey aşk elinden alev alıp ta külleri savrulan gönlüm,
Dağılsın dört bir yana savrulanlarım,
Kalanlardır zaten benim özüm,
Görmez misin yanmak ne güzel şey,
Varsın böyle tükensin ömrüm,
Yeniden doğmak diye bir şey var,

Ağlama artık kalbim,
Sus, konuşma dilim,
Ne olur yazma elim,
Sonra bana şair diyorlar.
Yazdıklarımı şiir sanıp,
Yaşadıklarıma inanmıyorlar...

Sen ağlama sevdam, ne olur ağlama...
Çünkü ne zaman ağlasan gökyüzü bana küsüyor.
Olanca şimşeklerini nefretle yüreğime kusuyor.
Ne kadar yağmuru varsa üzerime üzerime boşaltıyor.
Fırtına ve kasırganın taşıdığı ayaz, tüm bedenim sarıyor.
Tsunamiler kopuyor gönlümde, güneşim kayboluyor.

Ağlıyor musun diye sorma sevgili.
Benim gözlerim pınar değil ki, akanlar su olsun.
Acıma ortak değilsin, bari beni yorma sevgili.
Bedenim toprak değil ki gözyaşlarım içime dolsun.

Gidiyorsun, bari beni bana bırak sevgili.

Ağlıyorsam acımdan değil,
Çaresizliğimden.
Korkularım yalnızlığımdan değil,
Kimsesizliğimden.
Sesini duymuyorsam,
Sağır olduğumdan değil,