Bilal Karaman Şiirleri - Şair Bilal Karaman

Bana kanadı kırılmamış bir aşk söyle
Dikeninden kanamayan bir sevda
Gözyaşlarıyla yeşeren bir gül söyle

Bekletenin şeytanı sürtük olunca
Bekletilenin hayalleri buz tutar

İnsan insandır söz sözü över
Bencillik şah olup azana kadar
Kimi vicdan vardır içini döver
Kimi hesap sürer mizana kadar

Özünden ayrılan çaresiz kurur

Gardaş

Açma yaraları dert derdi yutar
Çile çekmek ile küçülmez gardaş
Yollar karaçalı yürüsem batar
Mevla’m ayak vermiş uçulmaz gardaş

Şimdi geceye sen düştün, Aşk düştü
Şimdi bu şehrin bütün sokakları
Kapılarını sana açtı
Şimdi sevda çiçekleri şarkılara eşlik ediyor
Rüzgârlar sus pus
Yıldızlar demleniyor şavkında

Yağmur taşıyan göklerin
Alaz döşlü, nazar benekli nazlısı
Kalbinin kanatlarını
Uçurturken aşkın tılsımlı sesleri
Savrulan saçlarının üzerinde mavi kanatlı bir kelebek
Gamzelerinin, hüzünlerimi öldüren gülümsemesiyle

Sebepsiz bir kavganın çiçek kokan teninden
Ayrıldım aşkla ruhun birleştiği yerinden
Tanrı bilir iyiyi o hep doğruyu söyler
Ben gitmeliydim önce gelincik gözlerinden

Semazenler semahta, cemde kırklar yediler

Gelincik II


Tutuşturduğunu, cennet bahçeleriyle
Avundurduğunu sanan
Sen de dayanamadın sevmelerime

Gözümün nuru bebeğim ömrümün nazlı çiçeği
Hangi ara büyüdüyse uçup benden gidecekmiş
Baharlarımın goncası evimin ballı böceği
Kendisine yeni hayat seçip öyle gidecekmiş

Su akar yolunu bulur gönül yürür benzerine

Bir başıma yürürken iskelede bu akşam
Yalnızlıkla baş başa titriyordu şamdanlar
Ne bir ses ne bir nefes yoktu dünden bir yaşam
Yanaklarımı öptü yosun kokan dalgalar

Sahilde fırtınalar saçlarımda meltemler

Hülyadan çıkıp dünyada, dönüp de aynaya baktım
Evliya değildim amma Firavunla da değilim
Haram helal tartısında hesap ateşini yaktım
Evliya değilim amma Firavundan da değilim

Ömrün sabır hanesinde bin türlü çileyi ördüm