Bedri Tahir Adaklı Şiirleri - Şair Bedri ...

Muhabbette sınır yoktur dediler,
Göğe doğru uçmuş mudur bilinmez,
Kanat çırpan kalpte çoktur dediler,
Bulutlara konmuş mudur bilinmez.

Ne ucu var ne bucağı, görülmüş,

Mâzi ile müstakbel, arasında kalmışım,
Meğer çok dar yer imiş, bunu sonra anladım,
Akan zaman nehrini, bana mekân sanmışım,
Hızını bilmiyordum, bunu sonra anladım.

Bir ben vardım içimde, dışarda başkaları,

Semâvat hayrandı, arz’ın hâline,
Hem onda neler var, müsâvi olan,
Bakıp da imrenir her ahvâline,
Cilve var nakış var, münâfi olan.

Sevdaya hissedar, çarpan kalp gibi,

Gönüller hasret kaldı, muhabbet yağmuruna,
Çoraklaşan bahçede, sarardı soldu güller,
Sonra karardı gönül, muztar kaldı bir nura,
Hem zulme ve zulmete, hissedar oldu güller.

Düşse bile bol rahmet, ne göl olur ne pınar,

Basıp da çiğnenen, yere bak hele,
Aldırış etmeden, yürüme sakın,
Avucun daldırıp, tutup al ele,
Toz-toprak diyerek hor görme sakın.

Toprağı kazarak biraz eşele,

Hakk kahrına düçar etsede seni,
Hadim olup kıyam durup da güle,
Ol Cemil’den emir gelse de yeni,
Tam ömrünü birden verirsin güle.

Bülbül birgün güle sunarken ferman;

Mısralardaki ifade maharetini;
İşitirken, raks’a gelen gönül;
Mütalaa ufkunda uçuşan binlerce bülbül,
Hicab edip sus-pus oldular.

Bu hitaba mashar GÜLLER;

Her bir insanımız, kalmasın yasta,
Sana hiçbir maraz, gelmez mi sandın?
Zaten milletimiz, bununla hasta,
Hasbi olanı sen şaşkın mı sandın?

Zira düşmana da, hasbilik etsek,

Aç-açık günler oldu, hiç zillete düşmeden,
Müstâğni etvar ile, yola revan olmuşum,
Bazen ikramım oldu, aç olsam da yemeden,
Üst-baş yırtık baş eğik, yola revan olmuşum.

Mâzi denen yollarda, düşe kalka yürüdüm,

Kesildi dizlerimin dermanı, vaktin basamaklarında,
Kendi kule'min başına varmak üzereyken,
Ufka bakmıştım,

Hani kulleyn vardı,
İçine telvis etmişti bahane,