Bedri Tahir Adaklı Şiirleri - Şair Bedri ...

Nur varsa gönülde aşk denir ona,
Şeri’at, tarîkât, ihtiyaç olur,
Kulluğu yaparken, zevk verir ona,
Her akıl gıdaya, pek muhtaç olur.

Varlığın gayesi, budur aslında,

Dünyayı yutsa da, tok oldum demez,
Ölürken dünyada, gözleri kalır,
Milleti kandırdım, çok yoldum demez,
Astarı sökülür, yüzleri kalır.

Garibe bakar ki; zordur geçimi,

Onu bunu, suçlayanlar bulunsa;
Muhtemelen iftiradır, diyemez,
Adavetten aleyhinde olursa;
Her nedense? Haksızmışım diyemez.

Nefislerin kabahati, bilinir,

Bir “tane(m) din” benim,
Sen bir tane/m.!
Gönlüme ekip, gözyaşıyla suladığım ve
Gözümde büyüttüğüm/dün.
İçimdeki bahçeler diyarının sümbülü(y) dün.

Aman dostlar sormayın, neler geldi başıma,
Görmedim böyle bir şey, geleli bu yaşıma,
Hikmeti merak ettim, anlattım bir âlime,
Size de anlatırsam şaşarsınız halime.

Bir gün yolda giderken, biriyle karşılaştım,

Büyültürsek insanı, bu dünya kadar olur,
Neler varsa insanda, onda da aynısı var,
Kirletme yeryüzünü, belki mükedder olur,
Madem benzer insana, o halde hayâsı var.

Bir ücret istemeden, neler veriyor neler,

TESÂDÜF isimli zat, yeltenip yola çıkmış,
Esasen maksadı da, iki dost bulacakmış,
Sağa-sola bakınmış, “acep kimmiş aranan? ”
Onlarla dostluk kurup, arkadaş olacakmış..

TABİAT’la SEBEP’miş aradığı kimseler,

Böyle bir asırda yaşanan hayat,
İçine düşmüşe felâket verir,
Çarşıda ne varsa bulunan bayat
Alandan satana, adavet verir.

Semadan rahmettir, yeryüzü mülkü,

Muhabbet bağında, bir güle baktım,
Endamı-cemâli, farklıydı onun,
Sevdadan alevle sinemi yaktım,
O mağrur duruşu, haklıydı onun.

Bu rüya değildi, gözüm açıktı,

Ey niyazdar bülbülüm; nedir senin figânın?
Böyle dertli bir gönül, yok Rabbin cihanında,
İki göz iki çeşme, ağlamaklı her anın,
Kuş uçmaz kervan geçmez, böyle metruk hanında.

Sabahın seher vakti, söyleşirsin gülünle,