Bedri Tahir Adaklı Şiirleri - Şair Bedri ...

Saklanmıştı sadefinde o kalbin,
Nadide bir elmas gibiydi,
Sızlatan sesler gelirdi parıltılardan,

Her nedense;
Bilinmez ve görünmez bir şeydi,

Gönlümün semâsını, ne bulutlar kapladı,
Kara sevda yakıyor, semâ başka biçimde,
Fırtınalar, rüzgârlar, azapları katladı,
Hem tipiler esiyor, bora başka biçimde.

Kalbimden parça koptu, yuvarlandı vâdiye,

Zülcenaheyn ulâma, kolay kolay bulunmaz,
Dünya ilmi bilenler, mana ilmi öğrensin.
İki ilmi olanın karşısında durulmaz,
Tek kanatla uçanı, bilmeyenler öğrensin.

Mü’min olan kimseye bu, ilahi bir ihsan,

Nereden ödünç aldın, feryat-figan sesini,
Gırtlağını yırtma da, seni düldül sansınlar,
Şarkı olsa gam yemem, geğirti namesini?
Sus bâri bağırma da, seni bülbül sansınlar.

Sanırım, gidişatı, duymuşsundur ceddinden,

Paha biçmek, pek imkânsız, öyle mal ki; alınmaz,
Bir emanet mülk verilmiş, acep kime ayandır?
Ekip-biçmek mezraında; tohum olup kalınmaz,
Filiz çıksın, diye düşmüş verilen yer; cihandır.

Sebeplere, perdedardır hiçbir yerde bulunmaz,

Mızrabı vursalar gönül telime,
İnleyen nağmesi, keder ve hüzün,
Alırım kalbimi, kirli elime,
Avuçta kalanlar, keder ve hüzün.

Binlerce manâ var, iç âlemimde,

Kıvılcım düşünce, ceylan kaşına,
Yangını başlamış, hârı bir türlü,
Sevdanın çırası, çakmak taşına,
Dokunup başladı, sönmez bir türlü.

Bitmeyen gecenin, menfur sabâhı,

Fukara bile olsan, şerefin yeter sana,
Ekâbir sofrasında, bal-kaymaktan evlâdır,
Kuru arpa ekmeği, yiyorsan yeter sana,
Alçakların kabını, yalamaktan evladır.

Başını dik tutarak, yaşasan izzetinle,

Fikirler ummanında, dalgalara kapıldım,
Acaba varır mıyım, diyordum selâmete?
Sallanırken filika, ben birine atıldım,
Kalbe ikna erişti, kavuştum keramete.

Kan aktı derelerden, deryaları kirletti,

Ayrılık güneşi batıp giderken,
Geceye dönmüştü şu bahtsız yönüm,
Pembe gök, tepeyi aşıp giderken,
Dağların ardında kayboldu günüm.

Demek ki, kaderde varmış ki firak,