Babür Pınar Şiirleri - Şair Babür Pınar

Kır çiçeklerinin yurt tuttuğu
her dağın hüzünlü bir patikası var
kuytusuna yaralı düşen kuşlar
son kez baktıklarında görürler boşluğu

Gövdem bir dağ gülüm

Kör bağın kızıl kuru
gül kokusunu taşıyor hava
Gözlerim kapıda

Nedensizliğin ertelediği çöküntü
bilincime duyuruyor küf hükmünü

Yazıldığı can duvarını kurutur
“vermek aşkı yaratır” düsturu
Gönül gözüne bağlanan mendil
solgun ve sefil
bekler saygıyla inanılmaz kusuru

Sesin bana uğrar gider
bir gece yarısı çalar kapımı savruk
sevişecek kadar bile kalmadan
elini yüzünü yıkamadan çarçabuk
tenime teğet geçer ateş almadan
dudaklarıma közünü bırakır gider

Aynada gölge yansımaz sanıyor eşkıya
Bana kalsa arkamda iz bırakmam diyor sır
Dönüp dolaşıp mahalle berberi
her dem kelaynak kuşuna göz kırpıyor

Büyük endişe yürürken sokakta

Dipsiz kuyuya düşen çığlık
büyütür umarsızlığı
Her evde bir yalnızlık

Saçını hayata süpürge eden kadın
siler kitabından rengarengi

Başımı döndürünce denizden yana
soluğu yanağıma değer usulca
Çözülür bağrımdaki kar
yüreğim alabildiğine ferahlar

Yakasında oyalı mendil

Acılar biter mi
Cezasız kalırsa zulüm
sitemsiz karşılanır mı ölüm
Hayat su gibi azizken
zamansız gelen sır yüklü sürgün
kavuşulacak dost gibi

Korsanların açık denizde
lacivert rengi ekleyip bulduklarına
sarıp sarmalayıp atlasa serüvenci hevesi
getirip bırakırlar kayıp kent pazarına
Pulsuz mektup satan onca bankacı
onca general onca simsar

Dört mevsimlik parçalanmış gülümseme
küçük bir çocuğun belleğinde
kabuğunu büyüten yaradır

Bağır sevdanı harlamak için bağır
Tetikte kalakalmış insana