Babür Pınar Şiirleri - Şair Babür Pınar

Hani nerde bize bırakılan düş
ateşi soğutan bir öpüş
yalnızlık kadar üşütmez dudağı
Herkesin yaşanabilir sandığı
kardeşçe üleşmek nerede
nerede kendi halinde akan nehir

Bahar geldi
Sevişme vakti doğa çılgın
Çiçekler amansız boy veriyor
Renkler en keyifli varsıllığına eriyor
Göğsü kabarıyor toprağın
suya doygun ve rahat

Ben bir küçük balığım
Yalnız solungaçlarım değil
her yanım kırmızı
karaya vurmuş yalnızlığım
dudaklarımı kavurur tuz
gözbebeklerim susuz

Sonbaharda yağmuru savuşturup
dayanırdın kapıma sağanak
Pencere önünde oturup
dağıtırdın kuşlara
benden aldığın sevinci çoğaltarak

Topla küçük cam taşları
denizin tuzu elinde kalsın
Çağır telaşlı kuşları
aklım sende kalsın

Hayata tutunmanın

Geldiğinde adın
aklımızda değildi henüz
yüzü ayazdı güle tiradın
Kar yağmıştı ve bahçe güpegündüz
dağıtmıştı saçlarını
Çocuk seslerine kilitli

Gözlerimizde sürgün zamanı inci avcıları
bulduklarını mavi bir sese verirdi Yenişehir’de
Akşamüstü sokağı bürüyünce menekşe
tanıdık bir yüzü hatırlatırdı kuş cıvıltıları

İmgenin arka bahçesinde oturup gece

1
Yeni bir yıla başlarken
pür telaş hazırlanıyor okuyucu masalına
çikolata hazır yemek oyuncaklar
uzatılıyor size tam tekmil
televizyon ekranından çil çil

Masada iki elma
yanında bir bardak su
İşin doğrusu
aynı şey değil
bir elmanın yarısı olmakla
iki elmadan birisi olmak

Zamansız geldik
cemre gibi düştük gökyüzüne ilk
Düşün ki düş gördü çocuklar zemheride
soğuk bir rüzgar ısırdı yanaklarını
Üşüdü elleri çatladı endişe
yazamadım ardına düştüğüm ezberi