Babür Pınar Şiirleri - Şair Babür Pınar

Migren krizinden sonra ay imgesine tutsak
şiir ormanında bir uzun gezintiye çıkmak
mutluluğun resminden pay alırcasına
erişilmez bir haz veriyor bedenime

Saat üç Elmadağ tutsak evinde ilk gece

Eylem


Bütün işler için yetmiyor zaman
İnsanın her işe yetişmesi zor
Gelen güne tutunuyoruz bazan

En güzeli sabah erken yola koyulmaktır

Daha varoşlar uyanmamışken
çiğ yapraklardan kalkmamışken henüz
en hafif çıtırtı duyulur

Erken uyanınca kent
kırılgan yıldızlar söner
Olacaklar olacak elbet
durdurmak mümkün değil
hayatın diyalektiği hükmeder
insanın yazgısına bilfiil

Öyle güzel sözler koyuyor ki şiir sofrasına
ancak bir kardeş böyle bir yürekle kardeşi
sokabilir dokunulmaz imgeler arasına
ve öyle koşulsuz alabilir Prometeus' tan ateşi

Her şeyi üst üste getirip koyarken derin dalga

Düş bozan çığlık ruhumda
Acının dişi yok ki ısırsın
Ağrısını gömdüğü sözü
sevmediğine bırakır insan
Ardına bakmadan uçar gökyüzü

Beklediğimin gelme olasılığı
kar telaşı altında üşürken
eli böğründe kalır sözlerimin
iyimserliğim buz keser
çatlar bekleyen bakışım kırmızı

Zemheri vaktidir dışarıda ayaz var
çok üşümüş olmalısın yüzün kar
yorulduğun eski tüfek kalkışından belli
Sevişmenin tam ortasında yıkılmış sırça köşk
kırık camlar sana kalmış bakışından belli

Şimdi çok uzaklardadır gençliğim
Çok uzaktadır dudağımın aşkla titremesi
Çok uzaktadır solgun evlerin endişesi
penceresini unuttuğum odadaki resim
yıldız aydınlığı ve mavi karanlık
Fırat’ın koynuna bıraktığım düşsel yalnızlık

Dipsiz kuyuya atılan taş
çığlığını sonsuzluğa verir
Yüreğe düşen sevda
fısıltıyla akar yavaş
hiçliğin eşiğinde zehir