Babür Pınar Şiirleri - Şair Babür Pınar

Kanayan benim
Göğsünde sonbahar yaprakları hışırdayarak
kuru bir şehvetin armağanı önünde
diz çöküp başeğen sokak
Ağlayan senin seçimin
çünki yarım kalmış aşk

Bir sevinçli çocuk geçti erken
Penceremin önünden
Saçları örgüsüz tel döküm
Gözleri iki kara üzüm
Dedim örselemeden çağırsam yanıma
Gelse otursa masalıma

Halden düşmüş arkadaşlar
ceviz ağacının gölgesine oturmuşlar
sayılı gün çalarlar ömürden

Onca adamız mavi gün sıcağında
onca adamız mektuba susuz

Lacivert koynu ıslak
karanlığın eteğinde
kör ilişkilerin çığlığı
kalbimi yalnız kıldığı an
karşımda beliriyor ışık

Sarı yaprakları rüzgârla sevgili
bir ağacım uzun yol ortasında
her gündönümü çoğalır yüzümde ışık seli

Yolun tam ortasındayım köküm sabit
dostlarım kalbimden izinsiz geçer

Her yolcu acılar bırakıyor giderken ulaşılmaza
öksüzlüğü kadar zehri de bulaşıyor öpüşünden
Düş kırımın sinsi urunda büyüyor dönüşü olmayan yol
Renksiz savrulmalarda yen içinde kalan kol
kirli kanını yüreğe akıtarak ağrıyor
yalnızlık ayazı geçiyor şairin iyi niyetinden

Yağmurun yüreğindeki acıyı sağarak
rüzgar kan getiriyor hışırdayan sesinde
Antik bir şarkıya alkış tutuyor
tahrip edilmiş hayat
Kentin üç no.lu güney antresinde
nehrin ağzındaki yaraya tutunarak

(E.Gökçe,P.Neruda,N.Hikmet ve diğerleri İçin)



Ağaçlar da ölür
Çılgınlaşan gökyüzünün altında

Muz cumhuriyetinde olağanüstü halde
çatladı çerçevesi gümüş gözlük
Işıkları kırılmış bir mahalde
sağ koluna taktığı gölgesiz sürtük
denetledi sokak kaldırımlarını

Ağaç dallarında rengarenk
bahar kuşlarıyla
çocukların pür neşe
uçup oynadığı bahçe
sınırları mayınsız yurt bana