Babür Pınar Şiirleri - Şair Babür Pınar

1
Sabaha karşı
sokağa düşen yağmur
görür telaşı

Dipnot düşülmeyen günler sık sık
azınlık günler daldıkça uzaklara
soluğuma oturuyor eski bir şarkı
Belleğimde yeşeren ulaşılmazlık
iki yanı ağaçlı yolda
göz kırpıyor yaralı

Bari sen anla beni vazgeçme
Elleri yıpranmış bir kadın
esaretini vurur yüzüme
Kaçarcasına çıkıp giden
kız kurusu pişmanlığın
haraç ister kendini özleyen evden

Yoz aklı çeldi kökü güçlü söz
Çığlığını yere attı gökyüzü
Didiklenmiş yaradan arta kalan töz
getirilip konuldu orta yere

Acı kendi zulasına göçtü

Merhaba gel otur yanıma
rahat ol karış zamanıma
yıldızlara asma çehreni
kardeşim değilsen yoldaşın say beni

Yangınlardan geliyorum kara ormandan

Ellerini boyamış kiraz
Öyle bir ölü kırmızı
dudağında aşınıyor
Belli ki yoklamışsın anıları
tedirginliğin kanıyor
Savrulsan biraz

Cehennem ateşi yüreğimde misafir
hayat aşkına dayanmalısın
Gül getirmedimse yokluğundandır
dargınım sanma sakın

Suya düşürdüğüm dal

Bir uzun yolun başında durmak gerekebilir

Başlangıcında sarsılmışken ruhunuz
eksik kalabilir hayatın bir anına düğümlü
çığlıklaşarak divane kuşların ardısıra uçmak
Kara sevdaların dem aynasında çünkü

Bir anda geldi işgal sabahı beklemeden
Sokaklar henüz coşmamıştı çocukça
Çorak tarla karşıladı ayrık otunu çıplak
Çürüyen köke sarıldı yediveren
Kuşlar cıvıldaşarak
göçünü bıraktı telaşlı ağaca

Gecenin sırrını bilmesem
doğarken tapınırdım dolunaya

İnsan düşünü gerçek kanatır
sorgusuz baksam Afrika’ya
büyülü renklerle süslenir ülkem