Seni ilk gördüğüm gün, zaman durdu sanki,
Gökyüzü sustu, rüzgâr bile hafifledi aniden.
Bir anlık bakışta bin yıl yaşadım içimde,
Kalbim, adını henüz bilmeden ezberledi seni.
Gözlerin, uzak bir yıldız gibi parlıyordu,
Seni kalbime gömdüm, ne toprağa ne taşa,
Bir yudum nefes gibi sakladım her yana.
Adını anmasam da gecenin koynunda,
Her sükûnet içinde sen düşersin aklıma.
Sana dair ne varsa sustuğumda başlar,
Bakma gözlerimdeki korkuya,
Ben ölümden değil,
Sensiz kalmaktan ürkerim.
Bir gün bitecekse bu ömür,
Ben seninle bitsin isterim.
Senin o bakan mavi gözlerin var ya,
İnsanı içine çeken bir sonsuzluk gibi.
Bir bakıyorsun, bütün kelimeler susuyor,
Bir bakıyorsun, dünya yeniden anlam buluyor.
Mavi... ama bildiğimiz maviden değil.
Sus...
Hiçbir şey söyleme şimdi.
Kelimeler yoruldu, cümleler eksildi.
Zaten ne zaman anlatsak içimizi,
Bir yanımız daha eksilmiyor mu sanki?
Seni unutmaya ömrüm yeter mi,
Yüreğim susar mı bu yangınla şimdi?
Gözlerin her gece yıldızlara küs,
Adını anarken içim titrer gizli.
Zaman geçiyor, rüzgâr vuruyor yüzüme,
Sevdiğim için pişmanım, hem de derinden,
Kalbimi kendim söküp verdim elinden.
Bir umutla başladım, bir yıkımla bittim,
Sana dokundukça, kendimden gittim.
Sen gül diye ben ağladım geceler boyu,
Sevgime ihanet ettin, yandı içim sancıyla,
Gözlerimde biriken her damla, yalanın anısıyla.
Kalbim kırık, umutlarım paramparça şimdi,
Sen gittin, ben kaldım, yalnızlıkla, sessizlikle.
Sevgi dedik, inandık, sen yıktın o bağı,
Kadın:
Seviyorum seni, farkında mısın adam?
Sessizce süzülen bakışlarından
Geceye bıraktığın yalnızlıkla
Sarhoş oluyorum bazen, habersizce.
Seviyorum ulan seni!
Ne gizleyerek, ne saklayarak…
Dünyaya haykırasım var,
Adını yıldızlara kazıyasım var.
Seviyorum, evet!
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!