Adı bende...
Dudağıma değmez ismin, kalbimde saklı sessizce.
Bir ben bilirim seni,
Bir de yıldızlara anlattığım gecelerce.
Kimse bilmesin bizi…
Adı İzmir,
Ege’nin incisi, maviliklerin kucağı.
Rüzgârında deniz kokusu,
Sokaklarında tarih,
Her köşesinde ayrı bir hikâye saklı.
Bir gün ansızın başladı her şey,
Kalabalığın içinde göz göze geldik.
Sen bir yabancıydın belki o anda,
Ama yüreğim… çoktan seni ezberlemişti.
Bir çay söyledik, iki kelime yetti,
Ağlamayacağım…
Gözlerim dolsa da,
İçim paramparça olsa da,
Bu kez tutacağım kendimi, söz verdim hayata.
Alışacağım yokluğuna,
Şu an oturdum bir deniz kenarına,
Dalgalar kıyıya vursa da,
Aklımda hep sen,
Bir sen geldin içime, bir de hüzün sabaha…
Martılar bile senin adını çığlık çığlığa,
Allah’ına kadar seviyorum seni ulan,
Damarımdaki kan gibi, içimde fırtına gibi.
Adını andığımda sarsılıyor evren,
Sen anlamazsın, bu yürek neyle yandı, neyle döndü geri.
Gözlerine değil, yangınına tutulmuşum,
Bir soru değil bu aslında,
Yüreğinle cevap vereceğin bir çağrıdır.
Aşk kolay değildir bilirim,
Ama ben kolay sevmem ki zaten…
Bana kendini feda eder misin?
Tutmadı kimse elimden, olsun dedim,
Kendime yeterim, ben buyum dedim.
Yıkıldım mı? Elbet…
Ama yerin dibinden bile
Topuklarımda umutla doğruldum dedim.
Ayrılmalıyız artık, anladım bunu,
Ne kalbim eskisi gibi atıyor
Ne gözlerin beni çağırıyor…
Sessizlik bile yabancı oldu son zamanlarda.
Bir zamanlar "biz" dediğimiz yerde
Konuşmuyorum artık,
Ne kalbimi kırana,
Ne de arkamdan vurana…
Sadece susuyorum,
Ama sessizliğim zannetme ki kabulleniş,
Ben Allah’a havale ediyorum hepinizi.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!