Arif Tatar Şiirleri - Şair Arif Tatar

Yıllar öncesinden gelen bir çağrı...
Duyar da duymaz kulaklarım dünden de ilgisiz!
Zamanın zincirinde oyalanır bu densiz; bilgisiz!
Neden gitmez ki sol yanımdaki yakıcı ağrı?
Her seher vakti gelen sesler peygamber sesi gibi...
İşte bu üşüyen âlem bir gün seninle can bulacak;

Var içimde
Bir hüzün var içimde
Gözlerim dolacak gibi
Aradım bir figan yeri
Şiirinin sesi var içimde

Hep olsaydı ilkbahar saçılmazdı yapraklar
Gözün yüzümde yanar bakar sevinçle bakar
Hangi vefa borcum var diyen emaneti saklar
Gönle girebileni kimler kime yasaklar

Kaçınılmaz son gelir beklenen günse güzel

Zulme uğrayanlara! ..

Kan rengi çizgiler düşer gözlere
Ulaşır mı eller gizli izlere
Dayanır nefesler kanlı dizlere
Zulmün çemberinden çıkmamız gerek

O hazin hâlini hayal ederim
Neyin vardı bilmem her zaman derim
Bende zannederdim emsalsiz yerim
Olurmuş bağlanan sevgisiz aşka

An be an göklere değen başımı

Pamuk pamuk çiçekler, kar kar yağdı önüme,
Mutluluk denizinin, esen yeli yüzüme,
Hayatın goncaları, bir bir geldi gözüme...

Bir doğuştur ilkbahar; tomurcuk, filiz, yaprak...
Aç gönül kapını ki, olmadan kara toprak,

Anemoniya…
Gerçek!
Bugün sen vardın!
Gölgelerden fark ettim…
Öyle ki,
Boynu bükük!

Eğer silemediysen içindeki günahı
Yazık boşu boşuna yapar durursun ahı

Elindedir insanın bir bilseydi felahı
Giymeseydi tersine önceden şu külahı

Eğer, sen, kırarsan; gülün dalını,
Hiç göremezsin hiç, gül goncasını...

Hissedildiğinde, gülün kokusu,
Sanırsın her yerden, çıktı bengi su,
Çizilir gönlüme, çiğli dokusu

Aşk ve ölüm aslında o kadar yakın ki! ..
Fark edemezsin;
Ancak feryat edersin! ..
Ölümü bile aşkla bilmeli;
Önce Yaradan'ı dinlemeli...
Tabii ki...