Arif Tatar Şiirleri - Şair Arif Tatar

Dedim ya sen benim, tek kardeşimsin,
Bana incinmezsin, sen her şeyimsin,
Bir gün ben gidince, bilmem ne dersin?
Rabbim, gözyaşını; hep bana versin! ..

Şimdi güle düşen, senin şebnemin,

Döküldü önüme sarı yapraklar
Anladım ki artık mevsim sonbahar
Ne de çabuk geçti seneler aylar
Şimdi sol yanımda bir yerim sızlar

Duyulmaz oldu o gizemli sesler

Yine hüzünlü yüzler, masmavi gözler; ağlar!
Bir köşede hep sessiz o, cıvıl cıvıl kuşlar;
Sislerin arasında, gelip gider ağaçlar...

İğne iğne ışıklar, ufukta kıpırdaşır,
Bu saatte aşıklar, ağlaşıp vedalaşır,

Çatıldı semalar, kat kat üstüne,
Hem çakıldı dağlar, yerin üstüne,
Doğdu ay ve güneş, senin üstüne,
Açıldı gözlerin, sevgi üstüne! ..

Kalplerin 'tık! ' sesi, sevgi üstüne,

Yağmur…
Bulutlar gözlerimde!
Serçeler…
Hasretinden güneşe ağladı…
Hayalimde önce ay patladı!
Korkularım gözlerimi bağladı!

Kıpırtılar ses verir çiğdemi görüşümde
İşte o günden beri gözlerim kan gölünde
Dillenirse gölgeler ömrümün son gününde
Öyle ki tek tesellim hepsi güzel ölümde

Gerçi her an içimde özlemini duyarım

Geldi nice millet Çukurovaya,
Yetmez kelimeler seni yazmaya! ..

Yükselir heybetle bak Amanoslar,
Diğer kanadında kızıl Toroslar! ..

Bastona dayanıp yürür ihtiyar,
O her adımında sesleri duyar,
Diyordu geçerse bir defa ağyar,
Hiç düzen tutmaz hiç bozulur ayar...

Hep hüznü içmişti yosunlu kapı,

Oğlum!
Yuvaya…
Hoş gelişler ola!
İlk misafir gibi gelişin…
Hüzünler öyle çoktu ki,
Unuttum hepsini unuttum!

Eylülün resmini çizmeyi çok geç öğrendim;
Oysaki eylül, ıslak renklerin yarışıdır...
Söylediğin bitmeyen bir geceye başlangıç;
Fırçanın özge gönle, sürülen bağışıdır!

Yakamozun, ilmiğini denize örendim!