Arif Tatar Şiirleri - Şair Arif Tatar

Olmak istemedim, hüzün şairi,
Hüznü içmek için, girdim içeri,
Artık bu son olsun; matem şiiri,
Saati gelince, çıkar cevheri...

O gülümsü yüzler, niçin garipsi?

İbibik kanatlarında, uçarım da gelirim,
Konarım bacasına, gördüğüm ilk ocağın,
Bil, bu topraklar için, şu canımı veririm,
Unutma var ardında, eskimiş bir sancağın!

Bu metruk odalarda, nemli gözler süzülür,

Betül'e...
Kız çocuklarına! ..

Var mı senin gibi güller goncası,
Yoksa sen baldan mı aldın tadını,
Koyarım içime her an ben seni,

Yükselmiş başın sanki bulutlara değerdi,
Hem ayakların arzın kalbini de delerdi!
Mavi denizin dalgalarında esen yelin,
Götürürdü bizi mutluluklar ülkesinin,
En yüksek bacasına kondurabilmek için...
Uçsuz bucaksız ufuklarında raks ederdi;

Gülleri görürsün ne güzel bakar,
Gönül imbiğinden bengi su akar,
Söyle hiç oldu mu gülsüz övülen?
Gülü seven insan gülen ki gülen...

Açın ki örtülen gönül tülünü,

Cezir anı
Geride kalanı
Kirlerimde gizli yalanı
Şimdi yağmur şıpırtılarında
Arasam da çağlayanı
Nasıl çözerim kırk düğümle bağlayanı

Ahmet Kabaklıya...

Şeyhülmuharririn, şifalar olsun! ..
Hep o sevenlerin, sevince doysun,
Öyle ki sineler, imanla dolsun;
Kükremiş denizler, mekâna dolsun! ..

Kardelen gözlerine
Doyamadım bakmaya
İşlenmiş gülden bir oya
Öyle ki yakışmış ellerine
Ya son verdiğim hediye
Tutamadım kirlenmesin diye

Bir yıl geçti aradan...
İşte yine ramazan...
Rahmeti verdi bize Yaradan!
Yakmasın yeter ki kuru bir hazan...
Kırılıp zincirler hemen açılsın mizan...
Şimdi kazanç zamanı sen de kazan! ..

Kızım Aslı Şeyda'ya!

Çocuğum, koşardın; bazen sekerek,
Bazen de yüzüstü; yere düşerek...

Arkadan bakınıp, ederdin feryat,