Ali Lidar Şiirleri - Şair Ali Lidar

180.
…
hadi geçtim her şeyden sesine nasıl kıyayım
içinde trenler var kırmızı tuborg falan
anne danteli gibi beyaz ve delik delik
gücüm yetmiyor bir şeye sakat atlar gibiyim

181.

Benim onu sevmemin nasıl bir mucize olduğunu bilmiyor. Belki de sıradan ve vasıfsız bir şey gibi görüyor bunu. O da haklı. Neredeyse tanıyan herkes sevmiş onu. Farklı boyutlarda elbet. Ama bir şekilde sevmiş. Zaten onu birazcık tanıyan birinin kayıtsız kalması, sıradan biri gibi davranması mümkün değil. Fakat ben ne yapabilirim? Anlatamıyorum. Anlatamamamın sıkıntısı içimdeki telaşı kat be kat artırıyor.. Seni en çok ben seviyorum desem, en başka ben seviyorum ve en başta, herkesten çok, en çok, en.. Ne en? İçimden geçenleri bilse koşup boynuma sarılır.Oysa sadece anlatabildiğim kadarını biliyor. Anlatabildiğim kadarını.. Anlatabildiğim kadarıyla ne yapılabilir? Birer çay içilebilir belki. Belki de eski bir bankta birer bira.. Kırmızı Tuborg.. Gazeteye sarılı.. Ben de ona sarılabilsem.. Anlatamadıklarımı anlar mı o zaman? ..

182.

Şimdi uzaklık ve özlemek ile ilgili bir şeyler söyleyeceğim. Siz diyeceksiniz ki başladı yine kafa ütülemeye. Ben de yok diyeceğim bu kez anlatacaklarım farklı. E hadi bakalım anlat diyeceksiniz o zaman. Anlatıyorum.. Özlüyorum lan! Çok özlüyorum. Başka türlü bir özlemek bu ama. Hani böyle herkesin herkesi özlediği gibi değil de, sadece ben böyle özlermişim gibi. Bu özlemeyi tasvir etmeye çalışabilirim elbet. Bir sürü süslü söz mümkün. İçinde martılar olan, trenler olan, şarkılar, şiirler, aşk sözleri olan. Bir kitabı koklayıp, bir tişörtü düşünüp, mavi bir melek çizip nasıl özlediğimi anlatabilirim. Ama bu kez başka türlü özlüyorum. O kadar başka ki neyle anlatmaya çalışsam anlatamadıklarım eksik kalacak biliyorum. O yüzden yalınlığa sığınıyorum. Bazen tek bir kelime, basitlikten kaynaklı zerafetle, bütün benzetmelerden daha kuvvetli olabilir. Özlüyorum. Çok fena özlüyorum. Hem çok güçlü hem de çok zayıfmışım gibi, coşkulu bir umutla kahreden bir umutsuzluk arasında gidip geliyorum bazen. Hisler durmaksızın çatışıyor birbirleriyle. Birbirlerine ekleniyorlar bazen, bazen birbirlerinden çıkıyor bazen de birbirlerine bölünüyorlar. Sadece şundan eminim. Tüm işlemlerin sonunda tek bir sonuç kalıyor elimde. Özlüyorum.. Bazen bir yabancı olan, bazen canımın içi; kocaman kıvırcık bir gülümseme bazen, bazen de dünyanın en güzel ihtimali..

183.

Berbat bir mağlubiyet hissiyle dolaşıyorum bazen sokaklarda. Kim olduklarına bakmaksızın, karşıma çıkan herkese yenilmişim gibi geliyor. İşin kötüsü, onlar da bunun farkında. Yüzüme bakanlar acıyarak bakıyor bakmadan geçenler de acıdıkları için bakmıyor sanki. Ortak bir vicdan azabı gibiyim. Ortadan kaybolsam herkes rahatlayacak. Önüne geçemediğim gururum sonunda bunu da yaptı bana. Aşkolsun! Kendime ve hepinize..

184.
Neredeyse emin bile olsan, arsız bir şüphe, beyninin genelde gece kullandığın bölümlerini kemirir durur. Şahsiyetsiz bir şüphedir bu; meyhanede içilen meyve suyu kadar sevimsiz. En yalnız olduğun zamanlar gösterir kendini ve düşündüğün bütün güzelliklere gölgesini düşürür. Tam gölgeleyemese de, biraz yaralar. Ya öyle değilse? Ya yanlış anladıysam? Ya bana öyle geldiyse? Gerçekte öyle değil de böyle mi demek istedi? Sorular bir türlü bitmez. Hemen telefona ya da uykuya sarılmak istersin bu manyaklıktan kurtulmak için. Ancak her zaman telefon açılmaz ve açılmayan telefon (bunu herkes bilir) uykunun en büyük düşmanıdır. Geriye tek bir seçenek kalır. Kırmızı Tuborg.. Parktaysan gazeteye sarılı. Evdeysen çıplak..

185.

Sokak yine cıvıl cıvıl. Masalar sokaklara, insanlarda masaların kenarlarına taşmış. Tüm barlardan ayrı ayrı yükselen namelerden ortak bir müzik oluşmuş. Huzursuzluğun müziği.. Ortalık patates kızartması, ucuz parfüm, ter, borusuna sığamayan meni ve potansiyel pişmanlık kokuyor. Bütün barlara sırayla girip teker teker kusmak istiyorum. Yalnız bunun için evvela sarhoş olmak lazım. Olamıyorum. İnsanın kafası bozuksa daha kolay sarhoş olur diye bir laf duymuştum. Kim uydurduysa amına koyayım ben onun. Umutsuzluk sarhoşluğa bile engel. Otuz yıldır kendimle ve yirmi yıldır da başka herkesle kavga ettim durmaksızın. İkincisini kaybettim. Başkalarına kaybetmenin pek bir zararı yok, mağlubiyet mağlubiyettir nihayetinde, boynunu eğer kabullenirsin. Ama kendimle olan kavgamdan hiçbir sonuç alamadım. En kötü sonuç bile belirsizlikten iyidir diye bir laf daha duymuştum. Aferin bu lafı uydurana. Güzel söylemiş. Zaman zaman sormuyor değilim kendime, kendimi ortadan kaldırsam galip mi sayılırım mağlup mu bu sikindirik kavgamda? ..

186.

“Ne beni Arif abi? Ben mi kaldı ortada? Umutsuzluk nedir bilir misin sen? Ortalama umutsuzluk değil ama. Hayatına giren herkesin ve her şeyin ortak sonucu olan o derin umutsuzluk nedir bilir misin? Bilemezsin elbet. İşte o yavşak umutsuzluk var ya. Adama kaçıncı tekil şahıs olduğunu bile unutturur. Kimim lan ben diye aptal aptal bakar durursun kendi içine.”

187.

Bir şey yapayım istiyorum bir şey yapmalıyım ama ne yapabilirim bilmiyorum hiç sıkıştım kaldım on metrekare odada içimden geçirdiklerimin niyet ettiklerimin şu kadarını söyleyemiyorum sadece özür dileyebiliyorum çok güzel özür dileyebilirim ben bir yapar bin özür dilerim abilerim ablalarım en taş kalplinizin bile yakarışlarım karşısında süngüsü düşer ilgim olmayan şeyler için bile saatlerce özür dileyebilirim herkes her şeyi diler mutluluk diler aşk diler bilmem ne diler ben özür dilerim özür mütehassısı oldum lay lay la la la lay çok özür dilerim sululuk yaptım yine affedin ne bir köşk ister bu şen gönlüm ne bir han lannn durduramıyorum kendimi bu ne dünya kardeşim seven sevene çok çok özür dilerim bakın vallahi ağlıyorum şu an siz hepiniz şaka sanıyorsunuz değil bilerek sululuk yapıyorum ama isteyerek değil mantıksız mı buldunuz bilerek yapmayı ama isteyerek yapmamayı değil aslında mantıksız olsun onun içinde özür dilerim canınız sağ olsun canım insanlar..

188.

O’nun benimle zoru var. Benim aklımdan zorum var. Aklımın dünyayla zoru var. Zorluk benim işim bayım. Çok kolay ve çok güzel şeyleri bile zora sokmakta üstüme yok.. Her işi zorlaştırmakta hiç zorlanmıyorum, hatta hiç uğraşmıyorum. Her şey kendiliğinden zorlaşıyor aslında. Çocukluğumdan beri. Hatta bebekliğimden. Çok zor doğmuşum mesela, direnmişim dışarı çıkmamak için. Modern tıbba ve beyaz önlüklülere meydan okumuşum o yaşsızlığımda. Zorla çekip almışlar beni…

189.

Düşünmemeliyim. Kendime bir meşgale bulmalıyım. Bir uğraş. Kitap olmaz. Kitaplar iyice canımı sıkıyor artık. Kitaplarda acı çeken herkesi kendime benzetiyorum. Kitaplardan kurtulmalıyım. Düşünmemeliyim. Kitaplardaki adamları gerçek zannediyorum. Tıpkı Selim gibi benim de ahlakımı bozuyorlar. Kitaplardan kurtulmalıyım. Hepsi beni düşünmeye sevk ediyor. Oysa düşünmemem lazım. Düşünmemeliyim..