Ali Aydoğdu Şiirleri - Şair Ali Aydoğdu

toprak tutmuş elinde yüzünü gösterecek kadar parlak çivi
niye hep aynı şeyleri yazıyorlar diyor...


eskiden diyor, inanırdım mecmualara
bön bir göstergenin yüzeysel tarafına tutturmuşum cakamı

acayip bir arzunun dudaklarındayım
mırıl mırıl, homur homur
bir yanıma kar değiyor, oram kor
o ram nankör

cıs sesinin çıktığı anda

tut ki, enayi bir gülüşün çirkin aksanlı ömrüyüm
tut ki ömrüm, bir kahramanın caniliğiyle övünürüm
yoksa, zafere el çırparken aslında en aptal döl müyüm?


balmumundan heykelini diktim yârin

bir sokağın lambasından
diğerine giderken
çekirdek çıtlatmadan
cigara yakmadan
ne bileyim, başın eğmeden
taş saymadan

Adamın biri
Oturmuş pavyonun camına
Dışarıyı izliyor
Bahçede ki çamın dalında alfabe
Sadece iki harfli
Bir O bir P

burası altın kalpler sokağı
herkes dargın
ama haklı!

harcı hasret bu yolculuğun
suyu tuzlu
bu bina adam olmaz usta
yapılmamış sorgusu

temelde hata dizboyu

tırnağından öykü kemiren adama sorma
nedir hüzün
öykülerin çoğunun dibi tutmuş güzün
ve sol ayağınla sek sek oynarken düşersen, şaşırma gözüm

rahat ol yâdında mazinin daha körpesin

Kim demiş aşığım gülüşüne
Öyle kolay değil
Dile kolay

Beni o saçlar mahvetti ağustos yanığı
O bağbozumu yanaklar

Ferhat'la ben Muallâ'ya giderken düştük
Çok düştük üstelik
Hanife'nin düşü, Fatma'nın düşü

Öyle derdi Ferhat
Ahh o gülüş, Mualla'nın gülüşü