Agah Şiirleri - Şair Agah

Bî-sebeb itmez şikeste çarh-ı dûn mînâmuzı
Câm-ı hurşîdinde bulmaz neşve-i sahbâmuzı
Pâyine hâk-i niyâz olmakdan özge çâre yok
Duymuş ol bed-hû ‘ayâr-ı nâz ü istignâmuzı
Nâfe denlü yer kazâ-yı dilde hâli var mıdur
Şöyle tutmış âhû-yı çeşm-i bütân sahrâmuzı

Ey kîne-cûlar ülfet ile yâr idün bizi
Elden gelen cefâya sezâvâr idün bizi
Ey nev-bahâr-ı mihr-i vefâ bâgbânları
Ümmîdimüz gül itmege yok hâr idün bizi
Ölsek hayâl-i la‘l-i revân-bahş-ı yâr ile
Meyhânelerde sûret-i dîvâr idün bizi

Yârı itdi devr-i şûr-engîz-i agyârun biri
Neş’esinden bâde’i ayırdı gaddârun biri
Yâr olur dirken o bed-hû oldı agyârun biri
Bin vefâsuz yârdan yegdür vefâdârun biri
İstemez kim ola sıhhat-yâb-ı hüsnün hastası
Sor senünde çeşm-i mestündür o bîmârun biri

İtdi kemend-i turresine beste gönlümi
Kayd-ı hayâtdan bile vâreste gönlümi
Tahrîk-i nabzı cünbüş-i müjgân kıyâs ider
Tâ itdi çeşm-i hoş nigehün haste gönlümi
Dirler şikestelükle olur yâr-ı dil-nevâz
Sad-pâre itdüm olmadı işkeste gönlümi

Gülden taleb-i mihr-i vefânun yeri var mı
Ey bülbül-i bî-derd cefânun yeri var mı
Sayd-ı dil-i ‘uşşâkdan olsa n’ola fârig
Zülfünde meger bâd-ı sabânun yeri var mı
Rindâna girân gelse n’ola sohbet-i zâhid
Meyhânede hîç zühd ü riyânun yeri var mı

Hˇ âb-ı şîrîn kand olursa subh u şâm olmaz lezîz
Böyledür hep ni‘met-i dünyâ müdâm olmaz lezîz
Neşve-i sahbâyı gördük la‘l-i dildârı da gör
Tıfl-meşreb olma ey dil her harâm olmaz lezîz
Olmasun dürd-i riyâ-âlûde câm-ı ‘işretün
Zühd ile nûş-ı şarâb-ı la‘lfâm olmaz lezîz

Gönül bu derd ü gam-ı câvidân dükenmez mi
Dükendi sabr u cefâ-yı bütân dükenmez mi
Ne şem‘ kaldı ne pervâne yanmaduk bu gice
Derûn-ı dildeki sûz-ı nihân dükenmez mi
Kalur mı böyle nuhûsetde kevkeb-i ikbâl
Bizümle keş-me-keş-i âsumân dükenmez mi

Geçdi ‘uşşâkdan ol âfet-i serden geçdi
Şöyle kim nâvek-i müjgânı cigerden geçdi
O mehî teng-i der-âgûş idicek sîm-i tenî
Halka-i âh gibi hâle kamerden geçdi
Dil-i pür-âteş ana vezne olurdı ammâ
Ol da hûn-âbe olup dîde-i terden geçdi

Niçe âdem sevmez ol tıfl-ı perîşân-meşrebi
Zülfüne dil-beste eyler gûdekân(ı) mektebi
Tâ tulû‘ itdi hilâl-i ebruvânı reşkden
Eyledi pinhân ‘adem çâhında mâh-ı Nahşebi
Gâh zülf ü hâlin eyler ârzû geh ‘ârızın
Yok dil-i mahzûnın asla bir mu‘ayyen matlabı

Her tîr-i kazâ kim saf-ı müjgânına çekdi
Ben haste-i dil-sûhtenün cânına çekdi
‘Âşık reviş ol şem‘-i şeb-efrûza hased kim
Pervânesini sîne-i sûzânına çekdi
Sen hande-feşân olalı gülzâr-ı cihânda
Gonçe serini çâk-i girîbânına çekdi