Agah Şiirleri - Şair Agah

Bend oldı gönül turre-i cânânede kaldı
Zencir-i cünûn gerden-i dîvânede kaldı
‘Aşk eyledi gül gibi ser-i şem‘de zâhir
Her dâg ki pinhân dil-i vîrânede kaldı
Feryâd iderek kaldı gönül sînede sensüz
Mânende-i nâkûs ki büthânede kaldı

Oldı dil ma‘mûr vîrân olmayınca olmadı
Behre-yâb-ı vasla hicrân olmayınca olmadı
Gerçi pâ-mâl itmeden âhır peşîmân oldı lîk
Ben dahı hâk ile yeksân olmayınca olmadı
Âh kim bir gül nasîb-i gûşe-i destârımuz
Mâye-i sad-dâg-ı harmân olmayınca olmadı

Her şu‘le hû perîveşe yâr itmesin seni
Pervâne-i çerâg-ı mezâr itmesin seni
İstersen ide hâküni hurşîd-i tûtiyâ
Ahbâb hâtırına gubâr itmesin seni
Râh-ı talebde germ-rev ol berk ü bâddan
Dûn himmet olma mûr süvâr itmesin seni

Gam-ı şâm u seherden dâd u feryâd
Du‘â-yı bî-eserden dâd u feryâd
Nesin gördük sitemden gayri yârun
O nahl-i bî-semerden dâd u feryâd
Humârun def‘i mümkün terk-i meyle
Sebebsüz derd-i serden dâd u feryâd

Ne gûne râm ideyüm ‘akl-ı zû-fünûna beni
Ol âhuvâne nigeh sevk ider cünûna beni
Bu hânkâhda âhır o Mevlevî dilber
Kebâb-ı âteş-i nâz itdi döne döne beni
Komazdum âteş-i âhumla taşı taş üzre
Havâle itse idi şevk-i Bî-sütûna beni

Halka âzârı şi‘âr eyleme sâtûr gibi
Herkese yâr-ı gam ol bâde-i engûr gibi
Kimsenün ‘aybını urma yüzine âyîneveş
Yüri settâr-ı ‘uyûb ol şeb-i deycûr gibi
Serd-i mihrî-i cihândan o kadar dâgum kim
Görinür mihr-i felek çeşmüme kâfûr gibi

Salmış ol meh hâli üzre turre-i zîbâsını
Arturursam n’ola sevdâ üstüne sevdâsını
Olmayınca kuvvet-i bâzû-yı himmet sahtdur
Çekmişüz yârun kemân-ı nâz u istignâsını
Sad-gül-i bî-hâr-ı nâzın çekmişüz her hârdan
Görmedin gülzâr-ı dehrün bir gül-i ra‘nâsını

Telâşa düşme ki ol nahl-i nâz açılmaz mı
Açılsa gonçe-i gül az az açılmaz mı
Kalur mı râz-ı dil-i zâr böyle ser-beste
Dehân-ı şevke-i ehl-i niyâz açılmaz mı
Şüküfte-rû mey-i gülrengden midür dâ’im
Ya kendü kendüye ol ‘işve-bâz açılmaz mı

Çün temâşâya o şûh-ı câme gülgûn çıkmadı
Âh-ı dilden lâleveş âlûde-i hûn çıkmadı
Cezbe-i mahşûkdur ‘uşşâkı mümtâz eyliyen
Yoksa her dîvâne vaz‘un adı Mecnûn çıkmadı
Pây-ı dildâra nisâr-ı gevher-i eşküm görüp
Geçdi tâ heftum zemîne genc-i Kârûn çıkmadı

Hayâl-i zülf ü hâlün gitdi çeşm-i hûn-feşân kaldı
Döküldi sürme baht-ı tîremüzden sürmedân kaldı
Bahâ-yı bûs-ı la‘lün gerçi cân nakdıyle erzândür
Gam-ı hicrânunı çekmekle cânâ kimde cân kaldı
Dil-i dîvâne bilmez çîn-i zülfi çîn-i ebrûdan
Egerçi zülf-i müşgîninde yârun çok zamân kaldı