Adem Uysal Şiirleri - Şair Adem Uysal

Selam verdim bir romana,
A be kimsin dedi bana.
Kendimi tanıttım ona,
Dedi bana ne istersin?

Dedim ben de sizlerdenim,

Yatını katını boşuna övme,
Azraile kafa tutamazsın ki.
Servetin gidince dizini dövme,
İzinsiz bir lokma yutamazsın ki.

Fakir fukaranın, hakkını yersen,

Mekke sokakları, nura büründü,
Peygamber, dünyaya geldiği gece.
Ateşgededeki, o ateş söndü,
Muhammed, Mekkede doğduğu gece.

Kabedeki putlar, yere serildi,

Yüzyıla suç bulmayın,
Onun hiç suçu yok.
Suç insanlıkta,
İnsanlık karanlıkta.
Savaşlar katliamlar,
Mutlu değil insanlar.

İnsanlar emin mi, senin elinden,
Kim ne derse desin, korkma arkadaş.
Kötü sözler, çıkmıyorsa dilinden,
Dosdoğru yoldasın, yürü arkadaş.

Sürekli bir şeyler, üretiyorsan,

Böyle sabah sabah
Nereye ayvaz
Üşüteceksin
Havalar ayaz
Sobayı yaktım
Üşümüşsündür

Besmele çek her işinde,
Gidişinde gelişinde.
Koşma şeytanın peşinde,
Unutma sen besmeleyi.

İnsanlarla dalga geçme,

Ayaklarda çorap yok, papuç su alıyordu,
Bazıları üşütüp, rahatsız oluyordu.
Karşıda donanımlı kalabalık bir ordu,
Çanakkale yanıyor, analar ağlıyordu.

Kimisi papuç giymiş, kimisinde çarık var,

Oldukça yüksektir paşa yaylası,
Aşağıda kalır Aydın ovası.
Aydın zeybeğidir efenin hası,
Efeler diyarı güzel Aydınım.

Aydının insanı sıcak kanlıdır,

Elinde bir kitap, hiç durmuyorsun,
Okuyup yazıyor, boş kalmıyorsun.
Yatıp uyuyor, dinlenmiyorsun,
Uzaydan mı geldin,yoksa aydan mı?

Her şeye atılıp, ben demiyorsun,