Adem Uysal Şiirleri - Şair Adem Uysal

Ayrı telden çalsan da,
Beni tiye alsan da.
Ben sana hiç karışmam,
Bana düşman olsan da

Gerek var mı savaşa?

Kimseyi beğenmiyor, kendini methediyor,
Herkese dudak büküp, benden üstün yok diyor.
Övülüp alkışlanmak çok hoşuna gidiyor,
Böyle mi olmalıydı, milenyum çocukları?

Su görünce kaçıyor, terden kirden kokuyor,

Akıl raporlu, bana ne diyor,
Mantık izinde, ilgilenmiyor.
Beyin uyuşmuş emir vermiyor,
Böyle giderse, sonumuz hüsran.

Kalpler tepkili, güp güp atmıyor,

Armut pişsin,
Ağzına düşsün,
İstiyorsun öyle mi?
Emeksiz yemek olmaz ki.
Sen diyorsun,
Herşey beleş olsun.

Baharım ol yazım ol,
Soğuğum ayazım ol.
Duam ve niyazım ol,
Gölge etme ne olur,

Ekmeğim ol suyum ol,

Utanma duygusu kaldı mı hani gösterin,
Çivisi çıkmış billahi mega kentlerin,
Takva nedir deseniz, kaçı bilir gençlerin,
Çok yazık oldu şu gençlere, göz göre göre

Şu sözde aydınlarla yabancı misyonerler,

Söyleyin Allah aşkına, biz böyle miydik?
Bir parça kuru ekmek, acı soğan bulsak sevinir,
Az'a kanaat eder,
Karnımız doyunca şükrederdik.
Aşındıkça aşındı,
Köyler şehre taşındı.

Kaç kez söyledim sana, isyan etme kadere,
Ne tez inanıyorsun, duyduğun her habere.
Her şeyi dert edersen, üzülürsün boş yere,
Harap etme kendini, yazık değil mi sana?

Beterin beteri var, razı ol sen hakkına,

Annelerin işi yok,
Çocuğunu övüyor,
Benim çocuğum, uslu diyor,
Ne yapsın, aklı ona eriyor.
Sözü kaynak yapıp ekliyor,
Akıllıdır,

Gönül gel bu kadar, yüksekten uçma,
Tepe taklak gider, rezil olursun.
Önüne gelene, sırrını açma,
Yayarlar sırrını, pişman olursun.

Ben bilirim diye, hep öne çıkma,