Adem Uysal Şiirleri - Şair Adem Uysal

Göller vardır, sularında saz olur,
Göller vardır, kış boyunca buz olur.
Göller vardır, kuğu ördek kaz olur,
Ben göllerin, kenarını severim.

Güller vardır, dalında bülbül öter,

Seher vakti, çekip gittin nagehan,
Firakından, annen baban perişan.
Gözyaşları, ırmak olmuş akıyor,
Neredeysen, çık gel artık Ümmühan.

Yeter artık, ayrılıktan el aman,

Hesabını iyi yap,
İster topla, ister çarp.
Böl çıkar,
Ne yaparsan yap.
Bölmeyi değil,
Bölüşmeyi öğren sen,

Çevremde, olup bitenlere,
Ne zaman, objektif açıdan baksam,
Gördüğüm manzara karşısında,
İrkilirim.
Ne zaman, pozif şeyler yazmak istesem,
Yazamam.

Nefsim senden el aman,
Tuzakların çok yaman.
Dünyayı istiyorsun,
Dayanır mı buna can?

Ne istedinse benden,

Gururla, kibirle kasılıyorsun,
Dağları, taşları sen mi yarattın?
Tepeden bakmaktan, zevk alıyorsun,
Ateş olup düşsen, kaç dağ yakarsın?

Fakiri, düşkünü azarlıyorsun,

Konuşurken, ben ben demek,
İnsanları hakir görmek,
Destursuz mekana girmek,
Bize göre değil dostlar.

Akıntıya kürek çekmek,

Hele yavaşla da ben de bineyim,
Al beni buradan götür şoför bey.
Kazasız belasız köye döneyim,
Yolun açık olsun, gazla şoför bey.

Öndeki aracı sakın sollama,

Ölü gibi yatan insan,
Yatma artık, haydi davran.
Bak, hızla geçiyor zaman.
Oturup, yatma zamanı değil,
Haydi, biraz kımıldan.
Acele et, toparlan,

İnsan, tamah eder mala,
İster, dünya ona kala.
Bazıları, yemek seçer,
Bazıları, hasret çula.

Kimi gider, sağa sola,