Adem Uysal Şiirleri - Şair Adem Uysal

Göğüs denen, şu kafes,
Ruh, içinde kuş gibi.
Kafesten, çıkar nefes,
Uçar gider, kuş gibi.

Ruh, çırpınır kafeste,

Berber olsan, yüzümüzü kesersin,
Rüzgar olsan, yerli yersiz esersin.
Yağmur olsan,belki yağmaz çisersin,
Söylesene, sen ne işe yararsın?

Terzi olsan, yanlış kesip biçersin,

Tarih dersi, gırgır ile geçerdi,
Öğrenci sınıfta, çekirdek yerdi.
Öğretmen, gürültü yapmayın derdi,
Burnumda tütüyor, okul yılları.

Matematik zordu, ben anlamazdım,

Sen benim, lalezarım,
Gülüm, gülistanımsın.
Dokunmasın nazarım,
Canımsın, cananımsın.

Senden başka, kimim var,

Parayı görünce, hemen eğilir,
Fırıldak gibidir, sonradan görme.
Sanırsın sen onu, herşeyi bilir,
Durmadan konuşur, sonradan görme.

Kendini herkesten, yüksekte sanır,

Okuyup kurtulmalı, şu kara cehaletten
Azmederse kurtulur, bu millet kesaletten
Milli ahlak olmazsa işimiz zordur bizim,
Bu gidişle çok çeker, bu millet ihanetten

Bir şey yapın kurtulun, gelin şu sefaletten

...............1...............
Ben, ne yaratıklar tanırım,
İnsana benzeyen.
İnsanı taklid eden,
Onun gibi konuşan.
Gülüp oynayan,

Tapılan putları devirmedikçe,
Nemrut'u şaşkına çevirmedikçe,
Tağut'un zulmüne dur demedikçe,
Halil'in sırrını anlayamazlar.

Firavun denizde gark olmadıkça,

Yirmi dokuz Mayıs bin dörtyüz elli üç idi,
Konstantin Avrupadan, acil yardım istedi.
Beklediği o yardım, her nedense gelmedi,
Bilenler biliyordu, neydi onun nedeni.

Şöyle bir nazar etti, İstanbul'a karşıdan,

Bozuk, ise bir insanın mayası,
Birgün gelir, çıkar onun foyası.
Kimisinin, maske vardır yüzünde,
Bakınca, sanırsın insanın hası.