Adem Uysal Şiirleri - Şair Adem Uysal

Bak şu dönen dünyaya,
Çevrendeki eşyaya.
Bir güneşe bir aya,
Hepsi farklı değil mi?

İyi bak şu çevrene,

Zenginiyle fakiriyle,
Güzeliyle çirkiniyle,
Davam olmaz, hiçbiriyle,
İnsanları seviyorum.

Köylüsüyle kentlisiyle,

İşler sarpa mı sardı,
Piyasa çok mu durgun?
Hiç suçlu aramayın,
Kesin odur,
Vurun abalıya!

Yaş olmuş kırkdokuz elli
Kemale ermiş bes belli
Oynamaya doyamaz
Çalınca çifte telli
Ayağında papucu yok
Sırtında hırkası

Yazmaya çalıştım, kendi çapımda,
Duvarda asılı, sazım yok benim.
Azrail bekliyoır, hergün kapımda,
Çiftlikte ördeğim, kazım yok benim.

Yalan yanlış, bazı şeyleri yazdım,

Sen, kendi açından bak,
Ben, kendi açımdan.
Varsın, farklı görünsün dünya,
Neden, farklı görüyorsunuz diye,
Hesap soracak değil ya bizden.
İşin doğrusu bu,

Sevgi tohumları saçın,
Çorak gönüllere,
Kansız bir dünya bırakın,
Gelecek nesillere.
Yelken açın, sevgi dolu denizlere,
Demir atın, varınca sevgi limanına.

Sevda pınarından, bir kez içenler,
Bir daha susayıp, yanmaz dediler.
Sevgi vadisinde, konup göçenler,
Sahte sevgilere, kanmaz dediler.

Sevda yağmurunda, ıslanmayanlar,

Biraz dikkatlice, bakacak olsa insan,
Birçok şey görecek, çevresinde ayan beyan.
Keşke baktığından bir ders alsa da,
Kendine çeki düzen verip,
Daha dikkatli olsa.
Çok şey var, ibret nazarıyla bakılacak,

Üç beş köye, benim derdi,
Bir zamanlar, Abdi ağa.
Yetim yoksul, malı yerdi,
Bakıp gitti, Abdi ağa.

Marabanın parasını,