Zeynep Beşen Şiirleri - Şair Zeynep Beşen

kelimeler yok !
sen varsın
ve ağlatıyorsun
içime akıyor gözlerim.

bir seni bilmiyorum

koyu mavi bir aşk.

bu aşkla filizlenen hüzün kokulu mor güller.

birleşmesi mümkün olmayan iki el.

- Leyla.
- Efendim.
- Def olup gitsene şu başımdan.
- Neden?
- Sen bendeyken küfür edemiyorum.
ve küfür edeceklerim çoğalıyor git gide.

Mihr-i-mah'ım kanıyorum
özlüyorum seni
susuyorum sana
geride bıraktığın enkazın,altındayım
sessizce ağlıyorum sonu gelmeyecek biliyorum,
seni beklemenin,

Meğer seni ne çok sevmişim,
Hala düzelemedi yüreğim.
Ve sen gelin ce aklıma,
Sadece sustuğumla kala kaldım..
Meğer seni ne çok sevmişim,
Ne çok sahiplemişim.

her güne
bir mektup
gözlerine yazılmış,seni anlatan.
mektuplar ki sana sesleniş biçimidir aşkın,
yokluğunun orucu zor geçiyor sevgili
iftarını açabilir miyim bu aşkın belli bir sonu yok..

mutfakta bir kadın,
öğle yemeğinin telaşın da,
elin de yapacağı yemeğin telaşesi,
aklı kendi çıkarın da.
gönlü gizli kapaklı dua dua yakarışta.
ağzı sus pus.

Ellerin le söküp,parçaladığın kalbimin,
Tekrardan atmasını bekleme lütfen! !
Artık bir mucize bile kurtaramaz,ettin bizi..

Gitmeye gidiyorsun tamam anladık,
Geride kalanların günahı ne!

Sen bile senin değil iken,
Nasıl yok ede bildin?
Benim sevmeye dair ümitlerimi..

Sen bile sana ait değil iken,
Nasıl çalıp,parçaladın..

beni öldüren bir aşk la
haşir neşir olmuşun
ey akıl
neredesin.
gönül evime vurdu
o depremi andıran nigahın