Zeynep Beşen Şiirleri - Şair Zeynep Beşen

beni sevdiğini sandığımda.
susacağını bilemedim.
ben seni severken.
senin bıkacağını da bilemedim.
ardına yıkacagını.
sonra kaza süsü verip.

Bu kaçıncı gidişin bilmiyorum,
Ve beni kendime öylece terk edişin.
İçimden dışıma vurduğum kaçıncı sensin.
Ah! Leyla ah sen.
Ağlamak diyorlar ağlamak
El içinde bize uğramayan tek uğrak

biliyorum yine çok mutlu oldum.
öyle birden düşmeyecek tin sen de gönlüme.
bak gidişin ağır darbelere sebep oldu içime.
biri sorsaydı söyleyecektim.
atacaktım seni sözlerimden,
kurtulacaktım aklım ca işte.

sarf ettiğin tüm sözleri bine bin katarak aldım sineme
bir insanı en çok sevdiği yıkarmış ya
beni yalnız sen yıktın ve ben buna sustum
inanmadın bana
sözlerim kafi gelmedi sana
ben kendimi hala toparlayamadım

şu canımın acısını ister misin,
vereyim bir ömürlük sana.
ki artık bunlar sözlerimin son nefesleri.
ben seni bin ömür beklerim de.
beklemelerimi,engelleyen imansızlar.
aşkını sinemden tırmıkla kazıyorlar

Anla ki sevgili,
seni seviyorum
gönlüm deki yarana tuz basarcasına
yüzünü kalbime, işliyorum yavaş ve sıkıca.
çözülmesi imkansız düğümler atıyorum aşka.

seni bu kadar gözü kara sevmemeli mi idim bilmiyorum...
hani düşünmüyor değilim bunu arda bir sensizliğin sancıları arasında kıvranırken.
sen yokken varken.
susarken.
ha bu arada bu susmalarını
seni sevmiyor da ondan sessiz kalıyora çeviriyorum

istemediğin bir varlığın,
sonu gibi gözlerim.
takati kalmadı çırpınışalarımın,
avuçlarından damla damla sızıyorum
nidası susturulmuş toprağa.
bunu ruhuma sindiremiyorum

kızamıyorum,küsemiyorum.
öfkenemiyorum bile.
var bu işte bir terslik.
var bu işte bir hinlik
sanırsam ve sanıyorum ki ALLAH ı bilmek susmayı ögretiyor insana.
susmayı bildiriyor bana

.yağmayan bir kar tanesi düşmeyi bekliyor ellerine.

ayın karanlık yüzündeyim bu gece,

aydınlığa geçmek için sabahı bekliyorum,