Zekâi Budak Şiirleri - Şair Zekâi Budak

Bir tay kıvraklığıyla koşup sekiyorken dün
Uçmuş avcumdan gençlik, maalesef ki bu gün

Zavallı bacaklarım taşımıyor gövdemi
Anıp avunmaktayım mazideki her demi

İlkbahar şarkıları dallarında ağacın
Kuşla dolu bahçeler kucak açmış sevince
Çeşit renge bezenmiş hayat bu sanma kadın
Ne ilk gülen bahçe bu, ne de gülen son bahçe

Sonbahar şarkıları dökülen her yaprakta

Batınca ufkumda son gün
Yol saçını bağır döğün
İstihzayla gülerken dün

Gez bodrum meyhanelerde
Ara ara bulma beni

Haşmetini tasvire dil muktedir değildir
Ne mümkün mısralarda seni yazmak İstanbul
Yok henüz yeryüzünde sana emsal bir şehir
İki kıtada birden açan zambak İstanbul

Caziben hiç eksilmez var olduğundan beri

Aşk yanıştır kuşkusuz, hem ruhen hem bedenen
Sevmeye yeltenmesin yanmasını bilmeyen

(24.11.2006 – Lüleburgaz)

Kırlarımın köylerimin şen süsü
Fadime'nin Keziban'ın bakracı
Deryaları aşan Nuh'un Gemisi
Binlerce kuş dallarında kiracı

Kapımız o, bastığımız eşik o

Nakşedip ömrümüzü bülbül gibi ahlardan
Tatmadık saadeti, korktuk da günâhlardan
Mâsumduk, utanmadık, aydınlık sabahlardan
Tatmadık saadeti, korktuk da günâhlardan

Sevdik şu yeryüzünün nice güzellerini

Dün sandalda görmüşler seni bensiz şen şakrak
Şarkılar söylemişsin kahkahalar atarak
Mehtap dahi kıskanmış suya düşen aksini
Şarkılar söylemişsin kahkahalar atarak

Saçlarını okşarken serin bir akşam yeli

Nasıl sitem ederse uçup giden yıllara
Huysuz bir ihtiyarın ağaran saç telleri
Öylesi isyan ile kanar gönülde yara
Sığdıramaz aklına düştüğü bu halleri

Pençesinde kıvranır bir garipçe lehçenin

Ruhum kendi kendinin amansız hafiyesi
Bir zerre taviz vermez söz dizerken bağımdan
Teşekkül etmiş iken hecesi kâfiyesi
Ne cenin şiirleri küredim dimağımdan

Şüphesiz ki suçluyum, belki tam bir günâhkâr