Zekâi Budak Şiirleri - Şair Zekâi Budak

Elinle içirdiğin meyler hoşa mı gitti?
Aşıklar bahçene hep koşa koşa mı gitti?
Bizse seni uzaktan ve gönülden sevmiştik
O ümid o bekleyiş eyvah boşa mı gitti?

(1979 - Kartal / İSTANBUL)

Baksana Yakup Baba haydi donat masayı
Kemancıya da söyle kuvvetli çeksin yayı
Önce şöyle bir ufak sonra ne varsa getir
Köfte fıstık pirzola az kavun biraz peynir

Boğazımdan bir ateş gibi akıp gitsin mey

Kalmaz arzda çirkin güzel
En günahkâr ak pak olur
Biter bir gün her bir mesel
Et ve kemik toprak olur

(Yok Dönmene İhtimal - 2003)

Dün çocuklarım ilk kez
Öptüm de annenizi
Yıldız Park'ın havzında
Gördüm hayâlinizi

Siz henüz bu dünyanın

Ana, kalbine muhtaç, sanma ki hiç yanmadım
Hiç mi hastalanmadım, hiç mi seni anmadım
Nice el okşadı da hiç birine kanmadım
Anacım sana hasret, sanma ki hiç yanmadım

Kollarında salladın, uyumadın uyuttun

Bir edalı bakıştır yıllardır yakan beni
Kuru bir yaprak gibi rüzgâra takan beni
Hicran ile yanmayı senden önce bilmezdim
Sensin günahım yokken çarmıha çakan beni

(11.02.2003 LÜLEBURGAZ – S. 09:45 – Kurban Bayramı 1. gün)

Kapımı çalınca ölüm
Sükûn bulur garip gönlüm
Ondan sonra ne bir zulüm
Ne de gözümde yaş kalır

Kim anladı geldiğimi

Bu şeytanî rüzigâr bize nereden esti
Tasasız başımızı derde koduk bıraktık
Bir kör ve küflü bıçak belden uçkuru kesti
Ahlâk yere düştü de yerde koduk bıraktık

Ne iktisat biliriz, ne endüstri ne tarım

Günlerin uçuşması bir şey değildir belki
Zaman denen rüzgârla bilinmez bir mekâna
Velâkin ağacımız kökünden kurumada
Yok gelecek bahardan gün görmek tesellîsi

Ey Tanrı 'nın sonsuza yol alan cengâveri

Tek vaadim yok sana
Aşktan ve mülkten yana
İmbat yüklü bir nefesle
Dile geldim dinle beni

En dokungan şiirimi