Zekâi Budak Şiirleri - Şair Zekâi Budak

Kırmızılar giyip gelme
Saçına gül takma n’ôlur
Kor düşürüp yüreğime
Alev alev yakma n’ôlur

Girdim ömrün son kışına

Terkiyle göğsümüzü en son nefesimizin
Kesilir gök kubbede yankısı sesimizin

Bugün gülüp ağlayan, henüz var olan beden
Gün gelip terkedecek, her şeyi, istemeden

Varsa şiirlerimin gönlünüzde bir yeri
Sayenizde kat be kat artıverir değeri

Bir kerecik de olsa geliniz okuyunuz
Duygu iplikleriyle sevgiler dokuyunuz

Bir öyküsü olacak bu dünyadan gidişin
Ya sokakta yığılıp, ya yatakta inleyip
Ruhumuzu çağıran kutsal sesi dinleyip
Boyun eğmesi gibi bir münzevî keşişin

Bir günbatımı, yahut, belki sabaha karşı

Doğduğum günden beri dinmedi hiç gözyaşım
Bin ömrüm daha olsa, huzura ermez başım
Yazım böyle yazılmış, n’eyleyim arkadaşım
Bin ömrüm daha olsa, huzura ermez başım

Bahar nedir görmedim, gönlüm hep karakışta

''Döneceğim'' demişsin, ''Pişmanım şimdi ben de''
Bir kıpırtı, bir sevinç, bir mutluluk duysam ya
Ziyan oldu yıllarım ey vefasız sayende
Hani, nefrete dönen hislerime uysam ya

Nasıl da seviyordum, varlığım o’na kuldu

Meftûn olup gonca güle
Küstüm lâle ve sümbüle
Menzil diye bir meçhûle
Gittiğimin farkındayım

Kızsam bile talihime

İnanın bir kastım yok, hattâ hiçbir iddiam
Tesadüfen burdayım, belki gelgeç bir heves
Bu gün var yarın yokum, bekânızdır tüm duam
Söz dizerim yettikçe ciğerimdeki nefes

Bir sözcüğün içinde binbir mânâ bulurum

Sana sırılsıklamım, beni anlamıyorsun
Sevmek ölünceyedir şair kalbimde benim
Gel desem gelmiyorsun, nedense korkuyorsun
Aşk nasıl anlatılır, de bana şûh-u şen’im
Sana sırılsıklamım, beni anlamıyorsun

Kaç senedir bir söyledik beş sustuk
Bu uğurda ana babaya küstük
Hak bekledik özümüzden kan kustuk
Dertli ettin sevinen mi a dünya

Yazdan sonra sonbaharsız kış olmaz