Zekâi Budak Şiirleri - Şair Zekâi Budak

Hiç yabancı gelmiyor, bu tarz eda, bu giyim
Bizim ilden kimlere akrabasın Melâhat
Sanki kırk yıldan beri seni tanır gibiyim
Ruhuma öylesine aşinasın Melâhat

Tevatür ya, güya sen, birini sevmişsin de

Muhayyiledir yâri gözlerde güzel kılan
Meziyet sevendedir, yâr kendini övmesin

(10.10.2006 – Lüleburgaz)

Azalıyor gün be gün, gözde fer, dizde derman
Azalıyor ahirde yaşanılacak zaman

Atiye ertelenmiş umutlardan fayda yok
İçte kalan her ukte, zinhar zehirli bir ok

Kaç zavallı âşık genç, muhayyel sevgiliye
Minik yüreklerinde titrek ümitler taşır.
Hayâlde yaşatılan o efsane ülkeye
Acep kaç yorgun yolcu can vermeden ulaşır?

Kayar gibi gökte gün hep batıya koşardı
Gözlerinde bir davet ve kalbinde tereddüt
Bilemezdim içinde nasıl bir his yaşardı
Gölgeler serper iken üstüne selvi söğüt
Kayar gibi gökte gün hep batıya koşardı

Sevip söyleyememek ne büyük ızdıraptır
İnfilâke muntâzır kalpte aşkın gizleri

Bakıp ta hayran hayran, bir kez koklayamamak
Etrafta açmış duran gülleri nergisleri

Hemgam’ın benim bülbül, seni bir ben anlarım
Bir “gül” ‘dür beni de âh böyle perişan eden
Sen gibi fâsılasız feryâd eder ağlarım
Yitip gider ömrümüz gülü açmış görmeden

(25.11.2006 – Lüleburgaz)

Kimi sevsek mutlaka hicran ve hüsran tattık
Saadet umduk da hep, onulmaz derde battık
Geçen yıllardan sonra anladım ki nihayet
Aşk şarkılarında biz lüzumsuz nakarattık

Zaman bir su misali geçip gitti aradan

Derdimi demem yâre, bilmesin mesut sansın
İstemem benim için ne üzülsün ne yansın
Beni mazideki o mesut halimle ansın
İstemem benim için ne üzülsün ne yansın

Taşıp giderken kalpten kederimiz acımız
Yakışmaz ağzımıza dertlere sövüp saymak
Parlak söylemler değil şiirde amacımız
Berrak, duru ve veciz, tatlı bir seda yaymak