Ünal Beşkese Şiirleri - Şair Ünal Beşkese

Güz mevsimi baharı yaşıyan güzel kadın,
Dalları basmış kiraz, çiçek açmış nar gibi...
Saçların kızıl alev, ayışığından adın,
Gönlü aşkla dopdolu, tende ateş var gibi...

Öyle bakma güzelim, inan bir hoş olurum,

Bir mutluluk hasisi ömrün zâlim güz'ünde
Kuru yapraklar uçar, o harâbat yüzünde.
Islanmış da dibinde, yapraksız ağaçların,
Bir hüzün yağmurundan sırılsıklam saçların
Yüzünde kızıl renkli bir tül hâlini almış,
Ve saçların içinde sapsız bir çiçek kalmış;

Gümüş rengi bir kumsalda, pembe-beyaz
Ayak izlerin kalmıştı; yarım yarım.
Üstünde hep o çapkın ve kurnaz
Köpükten dudakları oynaşırdı dalgaların.

Güneş, doğup batardı hiç durmadan,

Bir kucak karanfil gibi alsam seni kollarıma,
Göğsüme bastırsam;
O hüzün dolu karanfil kokun soluklarıma dolsa,
Senden başka hiçbir şey görmeyen gözlerimde
Tüm ufkum,
Saçlarınca kıpkızıl olsa

Teninde salkım salkım gazap üzümleri,
Gözlerinde kıpkızıl gün batışları,
Bakışların, sarhoş eden bağ bozumları.
Öyle bir harman vakti ki gönlün
Bahçende hâlâ canlı o güz gülleri

Dedem, sedirin ot minderine yaslayıp arkasını,
Tabakasından bir tutam tütün alır,
İtinayla ve keyifle sararken 'cıgara'sını;
Ninem, bağdaş kurup yer minderine,
Sürerdi 'ikilik' bakır cezveyi
Mangala, külün kıvılcımlı yerine.

Seninle bitmeliydi düşlerim,
Hep 'sen' olmalıydın şiirlerimde,
Kadehlerimde, bir dikişte bitirmeliydim seni
Ve sen,
Hemen, kendiliğinden dolmalıydın.

Benim gönlüm, çapkın bülbül,
Gülden güle uçmak ister,
Oysa, yârim bir gonca gül,
Ben konunca açmak ister.

Aşkı, hiç söz getirmeden,

GEL EY CÂNÂN

Gel ey cânân! ..Gel de şâd et ömrümün son demini,
Sen sâkim ol, ben sarhoşun, bozalım her yemini.
Peymâneler dudakların, bûselerin mey olsun,
Gel, koklayım gül dalında, pembe gonca femini...

Bir kelebek gibi siz, geldiniz habersizce,
Kondunuz yüreğime, yumuşacık, sessizce.
Sevda düştü, titredi gönlümün yaprakları,
Bu sevdâda gönlümün günahı var mı, sizce?