Ünal Beşkese Şiirleri - Şair Ünal Beşkese

Gönlüm öyle bir bahçe; toprak uygun sevgiye,
Yağmursuz kalmamalı, toprağa yazık, günah,...
Akşamdan bir tebessüm ekseniz fide diye
Bir kucak gül toplayın, hemen ertesi sabah...

Her bahar, kırlangıçlar yuva kurar gönlüme,

Gerçekler, Güneş gibi doğar her günümüze;
İstemez, karanlıkta kördüğümler sararız.
Tanrı, koca bir umman koymuş da önümüze,
Biz, yine mutluluğu sığ sularda ararız.

Bazen sahte zevklere aldanırız, kanarız,

Biraz umut, biraz keder
Böyle gelmiş, böyle gider;
Hicran, sevenlere kader,
Vuslat, şarkılarda kalsın! ..

Aşkta bazen vefa olmaz;

Ben, geceyi, teninin kokusunda,
Ben, güneşi, gözlerinde gülerken sevmiştim.
Ben, rüzgârı, saçlarında esişinde,
Ben, hayatı seninle ve hep sende sevmiştim.

Şimdi yoksun;

Bir dağ yamacında yeşil bir yonca
Üstünde yürüyen minik karınca;

Delice esince dağdan fırtına
Sanki kanat takmış gibi sırtına,

Sevgin, ne zâlim bir yalanmış meğer,
Aşka da, sana da kırgınım şimdi,
Beni sana yakan, kaderse eğer
Böyle kadere de dargınım şimdi.

Zülfün tellerinden sevdâlar süzdüm,

Not; Annelerin sevgi ve şefkat simgesi olarak bilinmesi, biraz da, babaların vakur ve özverili duruşlarından kaynaklanmaktadır...



Küçükken, seni hep bir ilâh gibi görürdüm,
Sen yanımda oldukça, hep kaygısız yürürdüm.

Hikâyem, hüzünlü bir destan oldu,
Okuyan, anlatan diller perişan,
Gönlüm, vurgun yemiş gülistan oldu,
Gülistan perişan, güller perişan...

Gönlüm, cemrelere inandı, kandı

Felek ayrılık yazmış, bilmiyorum, ne diye,
Bu hüzün kaldı bana, son vedândan hediye.
Kaç kez sildim elimle, görünmesinler diye,
Yine de nemlenmeden durmuyor mahzun gözüm.

Öksüz gecelerimde, hep gözlerin düşlenir,

Bir garip pınar vardı, ıssız bir dağ başında;
Sanki hüzün taşırdı suyunun akışında.

Yüreğinden kaynardı suyu, saftı, temizdi,
Yıllarca çağladı hep, ne yoruldu, ne bezdi.