Tülay Sustam Şiirleri - Şair Tülay Sustam

zamansız battı Güneş! ...
-hayata- yumdu gözlerini
ateşböceği -aşk- üşüdü
şehir, karanlıkta kaldı

Bir sabah uyandığımda;
Sen çatı arasından siyah-beyaz anılarımın resmini alıp
Sessiz sedasız arkana bakmadan gitmiştin…

ardından
“bir kova şiir döktüm”*

mevsim ilk-bahar da olsa
son-bahar da olsa ne farkeder...

nasılsa
aşk yüzümü güldürmeyecek

Yokluğunda
döktüğüm
gözyaşlarımı
saysaydım
şimdi senin adında
kendime ait bir gölüm olurdu

saç tellerine yağmur yağardı
ben ıslanırdım...

dizlerine kadar karın içinde olurdun
ben üşürdüm...

gözbebeğimden
..............................yüreğime

yüreğimden
..............................ellerime

hayat doldurdu
gözbebeklerime mürekkebini


...bir nedeni vardır elbet
ansızın gelen bu merhabanın...

Merhaba İrem;

Sana yazdıklarım kulağına küpe olsun ve asla unutma...

Asla kendin olma... Herkesle dalga geç... Herkesin onuruna, şerefine,
namusuna çamur at... Kahpelik et, insanları sırtından vur... Sana verilen

Ben sonbahar çocuğuyum... Alışkınım yalnızlığa, yaprak dökümlerine...
Her gün içimde yeniden çiçekler açar. Bir papatya olurum, bir gül, bir gelincik... Yağmurla barışığım, Güneş'e aşığım...

Ben sonbahar çocuğuyum... Karanlık gölgem, ben yüzümü aydınlığa çeviririm. Mutlu olmak benim elimde... İstemem, sevmem karanlığı... Kimse de sevsin istemem, karanlık da kalsın istemem. Herkesin yüzü aydınlığa dönük olsun.

Ben sonbahar çocuğuyum... Yüzümün yarısı yok, yüreğimin yarısı yok ben bugün acı da olsa mutluyum... Ailem; benim her şeyim... Dostlarım var, çoğunun yüzünü bile görmediğim ama yüreğini yüreğimde hissettiğim.

* İ_ * _____________

dimdik ayaktayım
tacım başımda
tepemde yıldızlar
- mum'un -