Tülay Sustam Şiirleri - Şair Tülay Sustam

Gökyüzünün perdelerini çekip
Yüreğimin kapılarını aralayıp
Kafeste ki bütün kuşlarla beraber
Yalnızlığımı azat ediyorum

Dünümü; bugünümden (‘) apastrof la ayırıyorum...
Geleceğe koca bir (?) soru işareti koyuyorum...


(İstanbul, 26.08.2004)

Bugün yine yataktan tersimden kalkmışım...
Takvimler 27 Aralığı gösteriyor
Nasıl da doğum günümü unutmuşum
Geçen zamanla dalga geçsem de yaşlanmışım...
Yalnızlığıma sarılıp, gözyaşları döküyorum
İstanbul’da ki çiçekçileri tek tek dolaşıp

Çift kişilik yatakta tek kişi yatıyorum
Koca yatak dar geliyor bana...
Kedi gibi kıvranıp uyumaya çalışıyorum...

Keşke’lerim aklıma geliyor
Sabaha kadar sağa, sola dönüp duruyorum

Ömrüme bir gün daha eklenince
Takvim yaprağından gün çalıyorum
Her geçen gün sen bende çoğaldıkça
Ben sende o kadar azalıyorum

Ucu sana dokunmayan kelimeleri bir araya getirip,
seni uzun uzun anlatmak isterdim. Oysa sen benim;
-kurduğum en uzun cümle- ve -en acı gerçeğimsin-
O yüzden seni boyum kadar yazıp, yüreğim kadar seviyorum...

bu yürek sana kurulu
ne zaman sorsalar
ya -seni ben- geçiyor
yada -bana sen- var

Ne zaman;
Güneş'in saçlarına dokunsam,
Yağmuru hissederim...

Ne zaman;
Elimi yüreğime koysam,

bilirim! ...
bütün ağaçların yaprakları
senin çatılarına eğilir


bilirim! ...

gözlerim senden ötesini görmezken
aldın benden kendini gittin
beni; bana bırakarak! ....

gözlerin gözlerimde kaldı, ellerin ellerimde
kapı eşiğinde kaldı ayak izin