Tülay Sustam Şiirleri - Şair Tülay Sustam

Gece ay ile oynaşırsın,
Gündüz güneşle…

Arada bir rüzgârı alırsın koynuna,
Keyiften ıslık çalarsın…

bir şair olsaydım! ...
-yazdığım en uzun cümle- olurdun
enine, boyuna yazardım seni
beni bırakıp gittiğinde dizelerim ağlardı
noktasından virgülüne kadar
adını hecelerdim

Her düşüşümde
Hayatın bir kaburga kemiğini kırıyorum

Güneş'in saçlarından tutup
Ayağa kalkıyorum

akşamdan suya koydum -aşkımı-
sabaha sırılsıklam uyandım bir eşkıyanın koynunda
kurudu artık gözpınarlarım, göz yaşı dökmüyorum

-aşkı dağa kaldırdım, şehre yalnızlığım indi-

Gittiğin günden beri...
Gömleğini yüreğimin bamteline asıyorum
Kuruduğunda üzerime giyiyorum
Teninin kokusu, tenimin kokusuna karışıyor
Yokluğunda gömleğini koklayıp avunuyorum...

Aşkı;
dağa kaldırdım...

Şehre...
yalnızlığım indi...

Bu şehir neden senden çok beni tanır bilir misin?

Her gün kolumda ki saat sana kuruludur. Seninle uyanırım yeni bir güne.
Evden çıktığım da tanıdığım, tanımadığım herkese selam verip, gülümserim.
Bindiğim her araba da yanımda sen oturusun. Seninle başlar işyerimde ki koşuşturmam. Her telefon görüşmem de duyduğum ses senin sesindir. Yediğim her yemek senin sevdiğin yemektir. Çayımı, kahvemi senin içinde yudumlarım. Bir sigara kendime, bir sigara da senin için yakarım...

Ay bu gece;
Yıldızlardan bir gecelik giymiş üzerine
Ellerimi açıp, bir dilek tutacaktım ki...
Ay üzerinde ki geceliği çıkarıp boşluğa bıraktı
Ben boynu bükük kaldım bu gece yine
TÜL'ü çektim AY'a sırtımı döndüm...

Sen benim kalemimsin
................................. kimseyle paylaşamadığım

Sen en güzel çiçeksin
.................................. koklamaya kıyamadığım

istesem! ...
bir ağaç girmez koynuna...

istesem! ...
güneş vurmaz tenine...