Teoman Özgün Şiirleri - Şair Teoman Özgün

Burası mazlumların olduğu coğrafya,
Mayından nasıl korunacağını bilmeden yaşar,
Uzak durmaları söylenir ancak,
Bulamazsın,iki bacağı,iki kolu sağlam,
Burada hep,5 dakikada bir patlayan mayından,
Açlık yada susuzluktan öldüğünü biliyor musun?

Eğer kaybolursam,
Arayıp bulur musun?
Yalnız kalırsam,
Yalnızlığıma eşlik eder misin?
Eğer bir gün buralardan gidersem,
Benimle beraber gelir misin?

Toplumun kardeşleri misiniz?
Onlar gibi siz de gideceksiniz;
Onların yoluna yöneleceksiniz;
Onların ana yoluna ayak basacaksınız.
Ama gönüller, o paydan nasipsiz,
Gaflete dalmış, kararmış;

Hasan-ı Mücteba buyuruyor ki;
Annem Zehra Cuma akşamı sabaha kadar,
Alemlerin Rabbine ibadet ettiğini gördüm;
Sabah şafak sökünceye kadar,
Daima rüku ve secde halindeydi.
Müminlerin isimlerini zikrediyor duada;

Elifba da be harfi elif ten sonra gelir.
Elif, elifbanin en kolay harfidir;
Tek bir çizgiden ibarettir;
İlave bir noktası ya da çizgisi yoktur.
Yukarıdan aşağıya uzanan zarif,
Nazlı bir çizgi halidir,

Olmak olgusu her hamlıktan sonraki olgu muydu?
Bilemedim bilemedim bilemedim..
Öyle ise..Aman Allahım!
Ne desem ne yapsam asla olamayacağım ben!
Yolunu kaybetmiş seferilerin bitmeyen yolculuğumu?
Kendini müstağni görmeye layık ukala!

Önce bilgi, sonra bilinç,
Bilgi'den sonra bilinç,
Ne kadar ilginç?

Yüreğimin acısını söylüyorum,
Ruhumun yakıcılığını söylüyorum,
Sessizliğimi korurken,
Kemiklerim ufalıyor,
Çünkü elinin ağırlığı üzerimde,
Hayatım bir nefesten ibaret,

Elimde değil korkuyorum,
Hiç bir yere gitmek istemiyorum,
Beni ne bekliyor biliyorum,
Bütün gün oturup yemek içmek,
Bütün gün sarhoş gezmek,
Benim hayatım bu,

Başarılı olmak istemiştim,
Böyle büyük bir bedelle değil,
Seni kaybederek değil,
Hastanın yanında hasta olmak varsa bile,
Şifa olmam işe yaramadıysa bile,
Alışkanlık zor gelse bile,