Taş İskele Şiirleri - Şair Taş İskele

Yalnızım dedi kadın,
Ne o tokuşturup
Şerefe mi diyelim dedi adam...

Herkes böyle yapsa,
Yeryüzünde ayık insan kalmaz dedi kadın.

Sonu hazan olan aldatıymış haz, dedi hüzün.
Hazanın hazzına tahammülü olan
yalnızlığın talibi,
Binip de sararacak yeşile,
Gidecekti düşüne..

Belki de istif edilmiş hüzündü,
İçimizde kabuk bağlamış yara.
Diye devam etti kadın…

Doğurduğunu beslemese, büyütmese
Anneye benzemese de,

Geceye çağrılıydı kadın ve adam,
Adam bir başınayken,
Aralandı kapı,
-Konuşalım dedi kadın.

-Kabuk bağlamış yara mı, demiştik.-

yâd etmek ile
yad olmak
arası girdapta gönül...

çarpışıyor yad ile yâr,

Bir tekne,
Bandırası meneviş meneviş yaşam-bunalım
Adı mı
Bir bordada YAŞA GİTSİN
Öbüründe BATA ÇIKA
İskele sancak belli değil

İtalik yazım,
Düşse de yüreğine,
Okusan Yave.

Bir yanım nazım,
Diğer yanım nesirde.

Mavi yüreğim siyahın derinliklerine gizledi kendini.
Küçücüğüm,
galiba benden başka kimseler yok gökyüzümde.
Kolum kanadımda prangalar.
Ötüşlerim içime,
dışımda bir harman yığını,

Sevgi.
Yeşil Yol olur,
-Her şey rağmen-
Doğaüstü gözyaşları süzülür yanaklarından,
Ben maske değilim der som sevgi…
Âdem’in subjesinde gizliyim.

Baktım içimdeki çocuk
Ağzında balon niyetine
Şişiriyordu egosunu…

Nasıl da haz alacaktı.