Şükrü Özmen Şiirleri - Şair Şükrü Özmen

omuzumda çift astarlı bir yelken taşımamaya dair söz verdim sana
ama bazen gerekli oluyor yüzmekten yorulmak da
her cesedin bir akbile ihtiyaç duyduğu doğru değil
bu şehir efsanelerini kim fısıldıyor ki kulağıma

oysa yeşil siyahtan her zaman güvenlidir

Gök kırık gönül kırgın mevsim ne
Dünya ner'de insan hani kuş nasıl
Gövdemizde eriyen çağların şehvetiyse
Hayat nedir kader nasıl ölüm ne

Küllerin tılsımıyla dumanlanan ateşte

Mesnetsiz..

her yangından
bir yakınma artakalıyor

mesnetsiz suskunlukların ucundan

(insomnia..)

içe bükük
dışa sarkık
içimde kuru ot yığınlarıyla yangınlar kundaklayan ve
sırıtan nemli cücelerden bıkkınım

gecede kuş sesi yok
aklımın diplerinde bir patlama sadece
sadece infilak etmesi güvercinlerin avluda

ah beynime en çok yakışan mermi
alnıma dayalı barabellum

Neden
İçime şavkır
Bu ay
Bu gece
Resmini çocuklara çizdirdiğim
Bir grilik

her ölü
ince bir güz yaprağıdır
sararınca kıyamet kızıllığı

kara alınların arazisinde
yeşerince günah beyazlığı

sabahı bir cıvıltı olarak tanımlayalım
erken bir ürperiş sayalım
bulutların ağarmasını

geceyi bir yanılgı olarak hatırlayalım
yakın bir intihar sanalım

Kırıldı gök kafesi her yer kuş artık
Sesine hüzzam tonlar eklendi gelinciklerin
Kokusundan hayatlar fışkırdı toprağın
Kırıldı yer kafesi her yer kış artık

****

cismimi uzağa attım da n’oldu
ruhumu yurduna sürdüm bilmeden
akılı yakine kattım da n’oldu
kendi defterimi dürdüm bilmeden..

mücessem hayaldi yarin sureti