Şükrü Özmen Şiirleri - Şair Şükrü Özmen

toparlanıp yola çıkmalıyım
yanıma biraz gece alsam
aklımı karartmaya yeter sanırım

kokulardan anneyi
öpüşlerden oğulu

yine adınla başlıyorum
gecenin ortasına
(elif lam he)

sesimi sızdırıp zamanın enkazından
suya yansımalar düşürüp en gerici tavrımla

1

az sonra bir uçurumdan el sallayacağız
katıl bize
ey görkemli gökyüzümüz

bizde devamlı bir nöbet halindeyiz değil mi waldo
kırışık bir gökyüzünü ütüleyenlerin erketesindeyiz

bu denizden
sağ salim çıkıyorum waldo
ıslanmışlığım geçici

gecenin ruhu
geldiysen üç kere vur
biri aklıma
-ki ses vermez sanırım-
diğeri kalbime
öteki şiire

gözüme bir yerden tanıdık gel
ismini bildir diri bir manifestoyla
beni kumdan ve kandan yapılmış bir kente
esir ediyorsan madem

saçlarım eskidi

adamakıllı bir rüzgar esse
bir kanatlı kainat uçsa içimden
insanların gözlerine
gökyüzülerine doğru

ellerimden kılcal kederler boşaltsam

(Üstad Necip Fazıl Kısakürekin Kaldırımlar şiirine âcizâne bir nazire denemesi..)

sen olmasan üstâdım kaldırımlar taş idi
sen olmasan kafamız fikirsiz bir baş idi..

..

oradan öylece ışık sun bize
ey mitolojinin ve renklerin yalancısı
her kim ki sızısına bir uğrak arar
oradan kuşlara karışmalıdır

seyret geceyi

göklerin rengiyle boyandı çehrem
zaman artık bana bir arpa boyu
döndükçe uzadı sonsuz dairem
dünyada tutsağım gördüm tabloyu

boşluk mu ’hiç’ değil yokluk mu uzak