Şükrü Özmen Şiirleri - Şair Şükrü Özmen

deminden sonraya
evvelden ahire

geçerken

korkuyu endişeden

Beyaza çalardı gözlerim
Akrep kıskacını kapattığında,
Vursun aklımı işte apaçık
Sorular, cevaplar ve işte perde
Kalbimi rehneden yarasaların
Sessizliğine ram kulaklarım

İçinden nehirler geçen her ülke
Adı gibi bilir benim rengimi
Koyu ve simsiyah her gece
Tanır yalnızlığımın efsûnlu karmaşasını

Büyük ve bakir anakaralara çıkarım

bir anlamı olmalı
yüzümdeki çizginin
kıyıya vardığımda
kum nasıl karşılayacaksa beni
zeytini ekmeğe katık ettiğimde
nasıl kısılıyorsa sesim

titrek ve unutkan bir kutsal metne
arka kapısından zorla giriyorum
esatiri ayetlerle sınanmış bazı kavimlere bağışlıyorum
gözlerimdeki gri sabah göğünü

böylece uzayıp gidiyorum yüzümün ince kıvrımlarına

Serin şimdi geceler serin uzun geceler
İnceldikçe incelir zorlaşır bilmeceler
Artık ne söz tamamdır ne de tamdır heceler
Gönül akıla külhan sırrımız külde mahzun

Enkazında abide külünde yeni ateş

ibrişim bir bohçadan
çıkan alın yazısı
durmayan bir hızdır bu
yıkılmak bilmez enkaz
ah bu dünya ve buna
benzeyen diğerleri

birden bire kan
birden bire kan
ah bir askerin dünyaya düşen başı
hepsi yalan
hepsi yalan

yüksek uçurumlarla sağ gözümüzdeki cinneti
kuşkudan kızarmış zihinlerimize ayetle üfle
başımız alnımızdan taşıp kopuncaya kadar
fikrin dipsiz uçurumlarıyla sağ gözümüzdeki cinneti

yağmura buyur gelsin ve yıkasın sarhoş aklımızı

11

buradan emdiler kanımı
bu yaz gecelerinin loşluğundan

beni onulmaz bir sihir avcısı sayan